بر من چو فراق آن بهشتی گذرد

روزم به فغان، شبم به زشتی گذرد

دور از تو، چنان اشک ز چشمم خیزد

کز تارَکم آسمان به کشتی گذرد

چون بی رخ دلبر است ایام بهار

عیشم به چه دل باید و شادی به چه کار

در باغ بجای سبزه، گو خار برآ

از ابر بجای قطره گو سنگ ببار

امروز میی در کف و یاری در پیش

دستی بزن، از حدیث فردا مندیش

وآن روز، که چشم تر کنی، ای درویش

در رحمت او نگر، نه در کردهٔ خویش

روزم همه چون شب آمد، از درد فراق

لفظم همه یارب آمد، از درد فراق

و آن جان، که لبالب آمد از درد فراق

دریاب، که بر لب آمد از درد فراق

هر شب ز دل و چشم خود ای شمع چگل

چون شمع کنم، در آب و آتش منزل

در آرزوی روی تو ای مهر گسل

دل را سرِ جان نماند و جان را منزل

در خواب شبی، هم‌نفس یار شدم

با وی نفسی محرم اسرار شدم

روئی که بدان روی نهادم به طرب

بر روی زمین بود، چو بیدار شدم

آنم که برد رشک بر امروز، دی‌ام

جانم، خردم، دلم ندانم که چی‌ام

چون پرسیدی با تو بگویم که کی‌ام

سلطان سخن اثیر اخسیکتی‌ام

تا دست به چشم شوخ و تنگش داریم

کفری سر زلف مشک رنگش داریم

مائیم دلی و نیم جانی ز غمش

و آن نیز برای صلح و جنگش داریم

جوینده آن خاطر عاطر ماییم

دیوانه ی آن دو چشم ساحر ماییم

در خاطر ما همه تویی، لیک تو را

چیزی که نمی‌رسد به خاطر، ماییم

دل، بر تو بدل نمی گزیند چه کنم

جز با غم تو نمی‌نشیند چه کنم

وین دیده که امروز تو را می‌بیند

فردا که مبادا که نبیند، چه کنم

غمگین دلکی، ز راه دور آوردم

او می‌نامد، منش به زور آوردم

آنجاش ز دست کافری بِربودم

وین جاش به پای خود به گور آوردم

بنشین و ز دل هوای خوبان بنشان

کاین قوم، ز مردمی ندارند نشان

یاری که در او، وفا نبینی مطَلَب

شاخی که در او میوه نباشد منشان

عشق تو، کزو چاک زدم پیراهن

بگرفت مرا، چو پیرهن پیرامن

تا سر ز گریبانش برآوردم من

من باز ندانم ز گریبان دامن

من بودم و دوش، یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و عیش، پیرامن من

آنها، همه صبحدم پراکنده شدند

جز خون جگر، که ماند در دامن من

سودای میان تهی، ز دل بیرون کن

از ناز بکاه و بر نیاز افزون کن

استاد تو عشق است، چو آنجا برسی

او خود بزبان حال گوید، چون کن

حسن نباید که بود بیش از این

عشق نباید که بود پیش بین

آن لب و خط بین تو که گویی فتاد

رهگذر مورچه بر انگبین

چشمم که همیشه جوی خون آید از او

همواره مرا، بخت نگون آید از او

زان ترس بگریم، که خیال رخ تو

با اشک مبادا، که برون آید از او

دل بسته اوست چون جدا مانده از او

جان زنده بماناد، که وامانده از او

دل ماند مرا، از او غلط می گویم

آن دل بنَمانده‌ست که جا مانده از او

لطفی است ز لعل دلستان آخر تو

یا طاق بقای بر زبان آخر تو

گر نیست تمیزی که ببینی ما را

روزی به غلط بگوی کان آخر تو

تا از بر من برفتی ای بینائی

ز اندیشه هجر تو شدم شیدائی

تا تو بسلامت ای صنم باز آئی

ما و غم و کنج خانه و تنهائی