دارم ز جفای فلک آینه گون

وز گردش این سپهر خس پرور دون

از دیده رخی همچو پیاله همه اشک

وز سینه دلی همچو صراحی همه خون

شوریده دلی و غصه گردون گردون

گریان چشمی و اشک جیحون جیحون

کاهیده تنی و شعله خرمن خرمن

هر شعله ز کوه قاف افزون افزون

فریاد ز دست فلک آینه گون

کز جور و جفای او جگر دارم خون

روزی به هزار غم به شب می‌آرم

تا خود فلک از پرده‌چه آرد بیرون

تا گرد رخ تو سنبل آمد بیرون

صد ناله ز من چو بلبل آمد بیرون

پیوسته ز گل سبزه برون می‌آید

این طرفه که از سبزه گل آمد بیرون

در راه یگانگی نَه کفرست و نَه دین

یک گام ز خود برون نِه و راه ببین

ای جان جهان تو راه اسلام گزین

با مار سیه نشین و با ما منشین

گر سقف سپهر گردد آیینهٔ چین

ور تختهٔ فولاد شود روی زمین

از روزی تو کم نشود دان به یقین

می‌دان که چنینست و چنینست و چنین

گر صفحهٔ فولاد شود روی زمین

در صحن سپهر گردد آیینهٔ چین

از روزی تو کم نشود یک سر موی

حقا که چنینست و چنینست و چنین

ای در همه شان ذات تو پاک از شِیْن

نه در حق تو کیف توان گفت نه اَیْن

از روی تعقل همه غیرند و صفات

ذاتت بود از روی تحقق همه عین

یا رب به رسالت رسول الثقلین

یا رب به غزا کنندهٔ بدر و حنین

عصیان مرا دو حصه کن در عرصات

نیمی به حسن ببخش و نیمی به حسین

بر ذره نشینم بچمد تختم بین

موری بدو منزل ببرد رختم بین

گر لقمه مثل ز قرص خورشید کنم

تاریکی سینه آورد بختم بین

هان یاران هوی و ها جوانمردان هو

مردی کنی و نگاه داری سرِ کو

گر تیر چنان رسد که بشکافد مو

باید که ز یک‌دگر نگردانی رو

دورم اگر از سعادت خدمت تو

پیوسته دلست آینهٔ طلعت تو

از گرمی آفتاب هجرم چه غمست

دارم چو پناه سایهٔ دولت تو

ای آینه را داده جلا صورت تو

یک آینه کس ندید بی صورت تو

نی نی که ز لطف در همه آینه‌ها

خود آمده‌ای به دیدن صورت تو

جان و دل من فدای خاک در تو

گر فرمایی به دیده آیم بر تو

وصلت گوید که تو نداری سرِ ما

بی سر بادا هر که ندارد سر تو

ای گشته جهان تشنه پر آب از تو

ای رنگ گل و لالهٔ خوش‌ آب از تو

محتاج به کیمیای اکسیر توایم

بیش از همه عقل گشته سیراب از تو

ای شعلهٔ طور طور پر نور از تو

وی مست به نیم جرعه منصور از تو

هر شیئ جهان جهان منشور از تو

من از تو و مست از تو و مخمور از تو

ای سبزی سبزهٔ بهاران از تو

وی سرخی روی گلعذاران از تو

آه دل و اشک بی قراران از تو

فریاد که باد از تو و باران از تو

ای رونق کیش بت‌پرستان از تو

وی غارت دین صد مسلمان از تو

کفر از من و عشق از من و زنار از من

دل از تو و دین از تو و ایمان از تو

ابریست که خون دیده بارد غم تو

زهریست که تریاق ندارد غم تو

در هر نفسی هزار محنت زده را

بی دل کند و ز دین برآرد غم تو

از دیدهٔ سنگ خون چکاند غم تو

بیگانه و آشنا نداند غم تو

دم درکشم و غمت همه نوش کنم

تا از پس من به کس نماند غم تو