بیا ای راحت جانم که تا جان بر تو افشانم

زمانی با تو بنشینم ز دل این جوش بنشانم

باده خواه و بوسه ده، سستی مکن

روزگار از کیسه ما می رود

من که باشم که تمنای وصال تو کنم؟

یاکیم تا که حدیث لب و خال تو کنم

کس به درگاه خیال تو نمی یابد راه

من چه بیهوده تمنای وصال تو کنم

سوف تری اذا انجلی الغبار

افرس تحتک ام جمار

رو بازی کن که عاشقی کار تو نیست

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

گیرم ار مویها زبان گردند

هر زبان صد هزار جان گردند

تا بدان شکر حق فزون گویند

شکر توفیق شکر چون گویند؟

نراد آسمان را پیشی دهی سه ضربه

زرین روی از تو ماندم منصوبه هزاران

چون نشنیدی نصیحت من

از کرده خویشتن همی پیچ

نیکخواهان دهند پند ولیک

نیکبختان بوند پند پذیر

نیک آوردی که زودم اگه کردی

ور مه زر و زور و روزگارم شده بود

مانا که حریف خویش نشناخته ای

در ششدره می باش که بد باخته ای

جمالش بر سر خوبی کلاهست

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

تنها ز همه جهان من و تنها تو

یا من به میان رسول بایم یا تو

خورشید نخواهم که برآید تا تو

تنها روی و سایه نیاید با تو

سلکت و لو ما بین انیاب ارقم

و خضت و لو ما بین فکی غضنفر

کفی چو کف موسی، دستی چو دم عیسی

در علم دمی شافی، در کار کفی کافی

از عهده عهد اگر برون آید مرد

از هر چه گمان بری فزون آید مرد

ای درون پرور برون آرای

وی خرد بخش بیخرد بخشای

کفر و دین هر دو در رهت پویان

وحده لاشریک له گویان

احسنت و زهی، چشم بدان دور از تو

لیس من الله بمستنکر

ان یجمع العالم فی واحد

باران دو صد ساله فرو ننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای