خال ستم زمانه می بین و مپرس

از رنگ رخم نشانه می بین و مپرس

احوال درون خانه از من مطلب

خون بر در آستانه می بین و مپرس

از کوی بلا، پای نگهدار ای دل

گر جان خواهی، جای نگهدار ای دل

توبه زهاد بباید شکست

پرده عشاق بباید درید

هرچه نه جانست بباید فروخت

مهر چنان روی بباید خرید

هر کرا عشق اختیار کند

بیقراری بر او قرار کند

نه عجب گر ز شعبده هوست

چشمم از آرزو چهار کند

انتظارم مده که آتش و آب

[...]

گر ماه شود ننگرم اندر رویش

از دوست به هر زخمی افگار نباید شد

وز یار به هر جوری بیزار نباید شد

دارم سخنان تازه و زر کهن

آخر به کف آرمت به زر یا به سخن

روزگاریست این که دیناری

ارزد آن کس که یک درم دارد

زر ندارد بنفشه چون نرگس

قامتش زان همیشه خم دارد

این کار به زر چو زر نخواهد شد

زر اگر مایل خران نشدی

حلقه فرج استران نشدی

صبر با عشق بس نمی آید

یار فریاد رس نمی آید

دل به کاری که پیش می نشود

یک قدم باز پس نمی آید

نومید مشو اگر چه امید نماند

کس در غم روزگار جاوید نماند

گر باد شوی ببندمت پای چو خاک

خورشید رخا ز روی ناخرسندی

چون سایه به هر خسی همی پیوندی

من در غم تو چرا بر می گریم و تو

بر من ز سر طنز چو گل می خندی

در قصه اهل عشق اسرار بسی ست

بعد از این دست ما و دامن دوست

پس از این گوش ما و حلقه یار

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

بیا که عاشق رنجور را خریداریم

فتادگان جهان را به لطف برداریم

از دور بدیدم آن پری را

آن رشک بتان آزری را

در مغرب زلف عرض داده

صد قافله ماه و مشتری را

هم باز خورد به تو بلائی آخر

واندر تو رسد ز من دعائی آخر

درد دل من چنین نماند پنهان

سر بر کند این درد به جائی آخر