هر که در راه عشق صادق نیست

جز مرایی و جز منافق نیست

فرمان ترا که باد نافذ

بر جان رهی کشد به پیشت

عدل کن زانکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل

آن روز مباد هرگز ای جان و جهان

کز وصل تو محروم شود این دل و جان

ای رای تو بر سپهر تدبیر

صورتگر آفتاب تقدیر

راز کره پیاز مانند

پیش دل تو برهنه چون سیر

ای آن که تو در زیر چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور دایم که در ره آگفتی

این مایه ندانی که چو رفتی رفتی

از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده ای کو که به ما گوید راز؟

پس بر سر این دو راهه آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی آیی باز

هست بردن علم و دانش نزد نادان همچنانک

پیش کر بربط سرای و پیش کور آیینه دار

می آموزم تا به تن اندر جان است

نتوان دانست بو که بتوان دانست

زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

آن را که غمی بود که بتواند گفت

غم از دل خود به گفت بتواند رفت

آن کس که دل خوش به جهان آورده ست

از خانه سیمرغ نشان آورده ست

ولربما فات المراد و ما به

فوت ولکن ذاک بخت الطالب

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ورنی ز تو چون لاله درم پیراهن

دعوی دلست با توام بانگ مزن

آنک در حکم عشق و اینک تو و من

برآمد نیلگون ابری ز روی نیلگون دریا

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

هایل هیونی تیز دو، اندک خور بسیار رو

از آهوان برده گرو در پویه و در تاختن

هامون گذاری کوه وش، دل بر تحمل کرده خوش

تا روز هر شب بارکش، هر روز تا شب خارکن

چون باد و چون آب روان در دشت و در وادی دوان

[...]

گر تنگ شکر خرید می نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می رانم

بسیار بگفتم ای دل بد پیوند

با عشق مکوش و دل به هر عشوه مبند

ناچار چو جان به عشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد