مائیم و میی و مطربی مشکین خال

بی هجر میسَّر شده ایام وصال

با سیمبری نشسته در باد شمال

زین آب حرام خون خود کرده حلال

برخیز که ماه میزند خیمه ز شب

خورشید همی رود سراسیمه ز شب

شمع آر و شراب و نُقل و خندان بنشین

کاندر شکند تمام یک نیمه ز شب

برخیز که کار ما چو زر خواهد شد

اسبابِ شراب مختصر خواهد شد

بشتاب که بر پُشتی رویت خورشید

خوش خوش به دهان شیر در خواهد شد

یک دم به طرب بادهٔ خوش لَوْن دهید

فارغ ز فساد و ایمن از کَوْن دهید

تا غرقه شود در آب فرعونِ هوا

فرعَوْنی مَی به دست فرعَوْن دهید

دل در غم همدمی بفرسود و نیافت

میجست مراد و مینیاسود و نیافت

فرمان بر و باده خور که عمری است که دل

در آرزوی چنین دمی بود و نیافت

تا چند درین مقام بیدادگران

روزی به شبی شبی به روزی گذران

هین کاسهٔ می! که عمر در بیخبری

از کیسهٔ ما میرود ای بیخبران!

مخموران را پیالهٔ می در ده

بر نعرهٔ چنگ و نالهٔ نی در ده

ای ساقی! اگر جام سراسر بنماند

بر دُرد زن و جام پیاپی در ده

جانا! می خور که چون گل تازه شکفت

بلبل ره خارکش کنون خواهد گفت

تنها منشین و شمع منشان که بسی

تنهات به خاک تیره میباید خفت

چون جلوهٔ گل ز گلستان پیدا شد

بلبل به سخن درآمد و شیدا شد

در جام بلور کن می لعل که باغ

از مروارید ابر چون مینا شد

ای ترک قلندری شرابی در ده

جامی دو، می، از بهر خرابی در ده

وین بستهٔ حرص عالم فانی را

زان پیش که خاک گردد آبی در ده

برخیز که گل کیسهٔ زر خواهد ریخت

ابرش به موافقت گهر خواهد ریخت

گر زر داری بریز چون خاک و بخور

کز روی تو زر به خاک درخواهد ریخت

چندان که نگاه میکنم هر سوئی

از سبزه بهشت است و ز کوثر جویی

صحرا چو بهشت شد ز دوزخ کم گوی

بنشین به بهشت با بهشتی رویی

بنگر ز صبا دامنِ گل چاک شده

بلبل ز جمال گل طربناک شده

در سایهٔ گل نشین که بس گل که ز باد

بر خاک فرو ریزد و ما خاک شده

گل بین که به غنج و ناز خواهد خندید

بر عالم پر مجاز خواهد خندید

صد دیده بباید که بر او گرید زار

آندم که زغنچه باز خواهد خندید

ابری که رخ باغ کنون خواهد شست

گل را به گلاب بین که چون خواهد شست

گل میآید با قدحی خون در دست

از عمر مگر دست به خون خواهد شست

از دست گلابگر گل عشوه پرست

در پای آمد چنانکه بر خاک نشست

گل خون شد و از درد به بلبل میگفت:

«آخر به چنین خون که بیالاید دست»

با گل گفتم چو یوسفِ کنعانی

در مصرِ چمن تُرا سزد سلطانی

گل گفت که من صد وَرَقم در هر باب

خود یک وَرَقست این که تو بر میخوانی

بلبل که به عشق یک هم آواز نیافت

همچون تو گلی شکفته در ناز نیافت

گل گرچه به حسن صد وَرَق داشت ولیک

در هیچ وَرَق شرحِ رخت باز نیافت

بلبل همه شب شرحِ وصالت میخواند

مه طلعت خورشیدِ کمالت میخواند

گل پیش رخِ تو صد وَرَق بازگشاد

وز هر وَرَق آیتِ جمالت میخواند

گل بین که بر اطراف چمن مینازد

وز سوی دگر سرو و سمن مینازد

هر گل که به ناز باز خندید چو صبح

از حسن تو یا ز شعرِ من مینازد