سودای توام بیدل و دین میخواهد

خمّار و خرابات نشین میخواهد

من میخواهم که عاقلی باشم چُست

دیوانگی توام چنین میخواهد

آن رفت که گفتمی من از زهد سخن

اکنون من و دَردِ نو و دُردی کهن

دی سر و بُنِ صومعهٔ دین بودم

و امروز به میخانه شدم بی سر و بن

معشوقه نه سر،‌نه سروری میخواهد

حیرانی و زیر و زَبَری میخواهد

من زاهد فوطه پوش چون دانم بود

چون یار مرا قلندری میخواهد

چون با سرو دستار نمیپردازم

دستار به میخانه فرو اندازم

اندر همه کیسه یک درم نیست مرا

وین طرفه که هر دو کون در میبازم

در عشق بزرگیم به خردی بدهم

وین سرخی روی خود به زردی بدهم

از صافی دین چو قطرهای نیست مرا

سجّاده گرو کنم به دُردی بدهم

ترسابچهای که توبه بشکست مرا

دوش آمد و زلف داد در دست مرا

در رقصِ چهارْ کرد برگشت وبرفت

زنّار چهارْ کرد بر بست مرا

نه در سرِ من سَرِسری بینی تو

نه میل دلم به داوری بینی تو

اینجا که منم نقطهٔ دردی بفرست

تا گمراهی و کافری بینی تو

تا در بُنهٔ خویش مقام است ترا

سودا چه پزی که کار خام است ترا

تا صاف نگردد دلت از هر دوجهان

دُردی خرابات حرام است ترا

تا چند ز زاهد ریائی آخر

دُردی درکش که مردِ مائی آخر

ما را جگر از زهد ریائی خون شد

ای رندِ‌قلندری کجائی آخر

از بس که دلم بسوخت زین کاردرشت

روزی صد ره به دست خود خود را کشت

جامی دو، می مغانه خواه از زردشت

تا باز کنم قبای آدم از پشت

زین دَرد که جز غصهٔ جان میندهد

جز دُردِ قلندری امان میندهد

آن آه به صدق کز قلندر خیزد

در صومعه هیچ کس نشان میندهد

گر زهد کنی سوز وگدازت ببرد

عُجْب آورد و شوق ونیازت ببرد

زنهار به گرد من مگرد ای زاهد

کاین رندِ قلندر از نمازت ببرد

خواهی که ز خود به رایگان باز رهی

فانی شوی و به یک زمان باز رهی

یک لحظه به بازارِ قلندر بگذر

تا از بد و نیک دو جهان باز رهی

خون شد جگرم بیار جام ای ساقی

کاین کار جهان دم است و دام ای ساقی

می ده که گذشت عمر و بگذاشته گیر

روزی دو سه نیز والسلام ای ساقی

از تفِّ دلم می به صباح ای ساقی

جوشیده چو گشت شد مباح ای ساقی

مستی و مُقامری بسی بهتر از آنک

بر روی و ریا کنی صلاح ای ساقی

شمع است و شراب و ماهتاب ای ساقی

شاهد و شرابْ نیم خواب ای ساقی

از خام مگو وین دل پر آتش نیز

بر باد مده بیار آب ای ساقی

همچون من و تو علی الیقین ای ساقی

بسیار فرو خورد زمین ای ساقی

تاکی کنی اندیشه ازین ای ساقی

العیش! که عمر رفت هین ای ساقی

دل گشت ز معصیت سیاه ای ساقی

فریاد زشومی گناه ای ساقی

برگیر به سوی توبه راه ای ساقی

کز عمر بسی نماند آه ای ساقی

هم سبزهٔ سرمست برُست ای ساقی

هم گل به گلاب روی شست ای ساقی

چون یاسمن لطیف را شاخ شکست

کی توبهٔ ما بود درست ای ساقی

چون گل بشکفت در بهار ای ساقی

تاکی نهدم زمانه خار ای ساقی

در پیش بنه صراحی و بر کف جام

با سبز خطی به سبزهزار ای ساقی