دوش آمد و گفت اگر دل ما داری

کُل گرد چرا مذهبِ اَجزا داری

چون قطره برون مباش و غوّاصی کُن

یعنی که درون هزار دریا داری

ای بی سر و بن گشته جهانی از تو

نامانده سالم دل و جانی از تو

گرچه نتوان یافت نشانی از تو

غایب نتوان بود زمانی از تو

گه پیش تو چون قلم به سر می‌آییم

گاه از بد و نیک بی‌خبر می‌آییم

با عشق تو دست در کمر می‌آییم

بر پنداری زیر و زبر می‌آییم

جانا ز غم عشق تو سرگردانم

من در طلب تو از میانِ جانم

گفتی که به ترک جان بگو تا برهی

چون تو به میان جان دری نتوانم

در درد خودم چو چرخ سرگردان کن

وز عشق خودم بی سر و بی سامان کن

هرگاه که درمان دلم خواهی کرد

درمان دلم ز درد بی درمان کن

سر با تو ببازم، کلِه من اینست

پیش تو بمیرم، شرهِ من اینست

گر ملک دو عالمم مسلم گردد

جز خون نخورم زانکه رهِ من اینست

در راه تو، دل واقعهٔ مشکل خواست

در راه تو پای تا بسر در گل خواست

وانگاه چو در بلای عشق تو فتاد

از تو ز برای دل بلای دل خواست

هم بی دو جهان تویی و هم در دو جهان

من بیخویشم با تو بهم در دو جهان

گر جو به جوم کنی و بر باد دهی

یک جو نکنم عشق تو کم در دو جهان

هر روز مرا با تو حسابی دگرست

هر لحظه ترا تازه عتابی دگرست

بی یاد تو از خلق دل پُر خونم

هر دم که برآورد حجابی دگرست

جانا! جانم ز قعر دریای حضور

دُرّی عجب است غرق چندینی نور

گرچه تن من ز کار دورست ولیک

یک لحظه نهیی ز خاطرِ جانم دور

سر در سر سودای تو خواهم کردن

در حجرهٔ دل جای تو خواهم کردن

برگیر ز رخ پرده که در عالم جان

دل غرق تماشای تو خواهم کردن

گر من نه چنین عاشق و شوریدهامی

بودی که ترا دمی پسندیدهامی

ور مثل تو در همه جهان دیدهامی

بر صد شادی غم تو نگزیدهامی

تاکی باشم بستهٔ هستی بی تو

افتادهٔ هشیاری ومستی بی تو

گر نالیدم ز تنگدستی بی تو

قارون شدهام به زر پرستی بی تو

دل را ز غمت بی سر و پا میدارم

وز خلق جهان چشم ترا میدارم

در شادی و غم چون به غمم شادی تو

هر غم که به من رسد روا میدارم

هرگه که میخوری خروشی بزنی

بر عاشق شهرگرد دوشی بزنی

من شهر بگردم پس ازین خانه خرم

تا بو که مرا خانه فروشی بزنی

جانا! همه راه، بر زبانم بودی

در هر منزل مژده رسانم بودی

ای جان و دلم! گر ز تو غایب گشتم

هر جا که بُدم در دل و جانم بودی

دوش آمد و برگشاد صد پردهٔ راز

در پردهٔ دل جلوهگری کرد آغاز

در داد ندا که ای ز ما مانده باز

برخیز ز پیش و خانه با ما پرداز!

دوش آمد و گفت: روز و شب میجوشی

تادین ندهی ز دست در بیهوشی

چون من همهام به قطع و دنیا هیچ است

آخر همه را به هیچ مینفروشی

دوش آمد و دل ازو کبابی میگشت

تا باده به کف کرد و خرابی میگشت

در سینهٔ جانم فلکی گردان کرد

پس گردِ فلک چو آفتابی میگشت

دوش آمد و گفت: چندم آواز دهی

من دور نیم تو دوری آغاز نهی

دیوار حجاب است چو برخاست ز پیش

این خانه و آن یکی شود باز رهی