تاکی باشم چو حلقه بر در بی تو

با اشکِ چو سیم و رخ چون زر بی تو

تو بر سر کار و سر به کار آورده

من بر سر خاک و خاک بر سر بی تو

هر روز ز نو پردهٔ دیگر سازی

تادر پس پرده عشق با خود بازی

چون تو نفسی به سر نیائی از خویش

هرگز به کسی دگر کجا پردازی

ای آمده از شوق تو جان بر لب من

چون روز قیامت است بی تو شب من

آخر سخنی از من بی دل بشنو

تاکی ز خموشی من و یارب من

گر در سخنم باتو سخن را چه کنی

یا درد نو و عشق کهن را چه کنی

با این همه کار و بار و عزت که تراست

بی خویشتنی بی سر و بن را چه کنی

ای خون شده در غمت دل پاک همه

ز هر غم عشق تست تریاک همه

اول همه را ز عشق خود خاک کنی

وانگاه به باد بردهی خاک همه

اندهگن توییم از دیری گاه

در ما نگر، ای مرا ز اندوه پناه

کانها که به حسن گوی بردند زماه

کردند در اندوهگن خویش نگاه

چون هر روزیت بیشتر دیدم ناز

هر روز بتو بیشترم گشت نیاز

نظّارگی توئیم از دیری باز

آخر نظری تو نیز بر ما انداز

چندین در بسته بی کلیدست چه سود

کس نام گشادن نشنیدست چه سود

پیراهن یوسف است یک یک ذرّه

یوسف ز میانه ناپدیدست چه سود

کس از می معرفت ندادست نشان

کز عین نشان بروست وز عین عیان

آن می به قرابه سر به مهرست مدام

مردم به قرابه می برآرند زبان

چون نیست رهی به هیچ سوئی کس را

جز خون خوردن نماند رویی کس را

هر کس گوید که کردم آن دریا نوش

خود تر نشد از وی سر مویی کس را

دل سوختگان که نفس میفرسایند

بربوی وصال باد میپیمایند

بس دور رهیست تاکرا بنمایند

بس بسته دریست تا کرا بگشایند

آنها که به عشق گوی بردند همه

نقش دو جهان ز دل ستردند همه

صد بادیه هر لحظه سپردند همه

تاگرسنه و تشنه بمردند همه

عقلی که کمال در جنون می‌بیند

بنیاد وجود‌، خاک و خون می‌بیند

چشمی که دو کون در درون می‌بیند

مشتی رگ و استخوان برون می‌بیند

دل با غمِ عشق پای ناورد آخر

چون شمع ز سوختن فرومرد آخر

می‌گفت که دُرِّ وصل در دریا نیست

این آب چگونه می‌توان خورد آخر

گاهی ز سلوک عقل چون نسناسیم

گاهی ز شبه چو نمله اندر طاسیم

زان گشت نهان حقیقت از دیدهٔ خلق

تا در طلبش قیمت او بشناسیم

دستی که برین شاخ برومند رسد

از همت جان آرزومند رسد

زین عالم بی‌نهایت بی سر و بن

خود چند به ما رسید و تا چند رسد

عاشق تن خود با غم پیوست دهد

هر دم تابی در دل سرمست دهد

با هجر بسازد خوش و بیزار شود

از معشوقی که وصل او دست دهد

هر دل که ز ذوق آن حقیقت جان یافت

هر چیز که یافت جامهٔ جانان یافت

آن را منشین که یک دمش نتوان دید

آن را مطلب که هرگز‌ش نتوان یافت

چون کس نرسد به وصل دلخواه ای دل!

تو هم نرسی چند کنی آه ای دل!

می‌پندار‌ی که ره توان برد بدو

هرگز نتوان برد بدو راه ای دل!

ای دل ز پی دلیل نتوانی شد

مور‌ی تو حریف پیل نتوانی شد

چون از مگس لنگ کمی بیش نه‌یی

هم‌کاسهٔ جبرئیل نتوانی شد