بی روی تو یک لحظه نمیشاید زیست

زیرا که مرا بی تو نمیباید زیست

جانی که همه جهان بدو مینازند

بیزارم ازو چو بی تو میباید زیست

ای بس که به هر تکی دویدم بی تو

وی بس که زهر سویی پریدم بی تو

چون روز قیامتم شبی میباید

تا با تو بگویم آنچه دیدم بی تو

جانا ز ره دراز میآیم من

با سینهٔ پر نیاز میآیم من

چندان که مرا ز پیش خود میرانی

پیش تو به دیده باز میآیم من

در عشق تو کارم به هوس برناید

وین کار آسان به دست کس برناید

گفتم نفسی، به دست تو، توبه کنم

گر جان به لب آید آن نفس برناید

با عشق تو دست در کمر خواهم کرد

چون زلف تو دل زیر و زبر خواهم کرد

هر دم ز تو شورشی دگر خواهم کرد

سگ به ز من از تو صبر اگر خواهم کرد

گه نعره زن قلندرت خواهم بود

گه در مسجد مجاورت خواهم بود

گر جان و دلم به باد برخواهی داد

من از دل و جان خاکِ درت خواهم بود

چون عاشق روی تو شدم اینم بس

سرگشته چو موی تو شدم اینم بس

بامملکت دو عالمم کاری نیست

سودائی کوی تو شدم اینم بس

عمری دل من غرقهٔ خون بی تو بزیست

وز پای فتاده سرنگون بی تو بزیست

و امروز که در معرکهٔ مرگ افتاد

در حسرت آن مُرد که چون بی تو بزیست

چون هست همه به روی تو آرزویم

بی روی تو نیست هیچ سوی آرزویم

گر یک سر موی از تو رسد حصّهٔ من

نیست از دو جهان یک سر موی آرزویم

از عشقِ تو در جهان عَلَم خواهم شد

وز شوق به فرق چون قلم خواهم شد

از عشقِ تو مست در وجود آمدهام

وز شوق تو مست با عَدَم خواهم شد

در کوی تو چون میگذرم، اینت عجب!

وز سوی تو چون مینگرم، اینت عجب!

گر زهرهٔ آن بود که یاد تو کنم

گر بر نپرد دل از برم، اینت عجب!

چندان که ترا حجاب میخواهد بود

از جانب تو عتاب میخواهد بود

چون پای تو در رکاب میخواهد بود

سودای تو در حساب میخواهد بود

تا یک نفسی دسترسم میماند

در بندگی تو هوسم میماند

از بندگی تو نفسی سرنکشم

اینست سخن تانفسم میماند

با روی تو ماه را منوّر ننهم

با زلف تو مشک را معطّر ننهم

گر هر دوجهان زیر و زبر خواهد شد

سر بنهم و سودای تو از سر ننهم

دیرست که در کوی تو دارم گذری

گر وقت آمد به سوی من کُن نظری

ور در خورِ کشتنم مکش دردِ سری

در پای خودم کُش نه به دستِ دگری

ما درد تو را به جای درمان داریم

چون وصل تو نیست برگ هجران داریم

چندان که ترا ز هر سویی شمشیرست

ما را سر و گردن است تا جان داریم

از بس که امید و بیم میبینم من

از هر دو دلی دو نیم میبینم من

چندان که به سِرِّ کار در مینگرم

استغنائی عظیم میبینم من

اول بنگر به جانِ چون برقِ همه

و آخر به میان خاک و خون غرقِ همه

میمیراند به زاری و میگوید:

چون ما هستیم خاک بر فرقِ همه!

گفتم:‌چه شود چو لطف ذاتی داری

کز قرب خودم غرق حیاتی داری

عزت، به زبان سلطنت، گفت:‌برو

تاکی ز تو خطی و براتی داری

گفتم:‌به غمم قیام کی بود ترا

گفتا: غم من تمام کی بود ترا

گفتم‌:همه نام وننگ شد در سر تو

گفت: این همه ننگ و نام کی بود ترا