ای از رخ چون گلت گلابِ دیده

خار مژهٔ تو برده خوابِ دیده

چون آتش عشقت از دلم برخیزد

میننشیند مگر به آبِ دیده

چون چشم به یارِ سیم تن میافتد

خون در دل و چشم ممتحن میافتد

چون چشم نگه نداشتم خون شد دل

هر خون که فتد ز چشم من میافتد

تن خاک نشین چشم یار آمده گیر

جان بستهٔ بندِ انتظار آمده گیر

چون دیده ز خون دل کنارم پر کرد

دل نیز ز دیده بر کنار آمده گیر

جانا!‌غم تو با تن چون مویم داشت

وز بس خواری چو خاک در کویم داشت

من نیز به چشم بر نیایم هرگز

چشمم ز سرشک دست بر رویم داشت

چون شمع، ز بس سوز، خور و خوابم شد

و آرام و قرار دلِ پرتابم شد

از بس که ز دیده ریختم آب چو ابر

از دیده ز پیش مردمان آبم شد

تا کی ز تو روی بر زمین باید داشت

سوز دل وآه آتشین باید داشت

بس سیل که خاست هر نفس چشمم را

آخر ز تو چشم این چنین باید داشت

بس سیل که خاست هر نفس چشمم را

وز سر ننشست این هوس چشمم را

از بسیاری که چشم من آب بریخت

آبی بنماند پیش کس چشمم را

زان روی که در روی تو چشمم نگریست

از گریهٔ من مردم چشمم بنزیست

جان بر سر آتش است و دل بر سر آب

از بس که دلم بسوخت و چشمم بگریست

آن ماه، مرا چو خاک در کوی افکند

و اندر طلب خودم به هر سوی افکند

زان است هزار قطره خون بر رویم

کان روز که رفت چشم بر روی افکند

چون ایندل غم کشم وطن در خون دید

هر روز ز نو مرا غمی افزون دید

زین خانهٔ تنگ، سیر شد، صحرا خواست

بر اشک سوار گشت چون گلگون دید

روزی که دل شکسته پیش تو کشم

بر گلگونش نشسته پیش تو کشم

چون بر گلگون سوار شد یعنی اشک

پیش آی که تنگ بسته پیش تو کشم

با دل گفتم بسی زیان میبینم

از دست تودیده خون فشان میبینم

دل گفت که با اشک روان خواهم شد

زین گونه که این قلب روان میبینم

از گریهٔ خود بسی نکویی دارم

وز گوهر اشک هر چه گویی دارم

گلگونِ سرشک من چنان گرم رو است

کز گرم رویش سرخ رویی دارم

شبرنگ خطت که رام افسونم بود

میتاخت به تک که تشنهٔ خونم بود

بر روی آمد، تو گویی از گرم روی

شبرنگ خط تو، اشک گلگونم بود

از رشک تو، کاغذین کنم پیراهن

تا سایهٔ تو نگرددت پیرامن

هر چند کنار من چو دریاست ز اشک

در شیوهٔ عشق تو، نیم تردامن

چون هر مویم نوحه گر آید بی تو

وز هر سویم ناله برآید بی تو

گلگون سرشکم که همی تازد تیز

ای بس که به روی می درآید بی تو

دل را که شد از یک نظر دیده خراب

بنگر که چگونه باز شد رشته ز تاب

از مال جهان مرا چو چشمی و دلی است

آن بر سر آتش است و این بر سر آب

اول دل من، عشق رخت در جان داشت

چون پیدا شد مینتوان پنهان داشت

آن رفت که در دیده همی گشتم اشک

کامروز به زور باز مینتوان داشت

گر دل نه چنین عاشق شیدا بودی

از عشق تو یک لحظه شکیبا بودی

ای کاش هر آن اشک که در فرقت تو،

من میریزم، هزار دریا بودی

خونی که من از دیده به در می‌ریزم

هردم به مصیبتی دگر می‌ریزم

تا عشق رخ توام گریبان بگرفت

دامن دامن، خون جگر می‌ریزم