شب نیست که خون از دل غمناک نریخت

روزی نه که آب روی من پاک نریخت

یک شربت آب خوش نخوردم همه عمر

تا باز ز راه دیده بر خاک نریخت

این شیوه مصیبت که مرا اکنون است

چون شرح توان داد که حالم چونست

هر اشک که ازدیدهٔ من میریزد

گر بشکافی هزار دریا خونست

گر دل بشناختی که من کیستمی

سبحان اللّه چگونه خوش زیستمی

ای کاش که گر تشنگی دل ننشست

چشمی بودی که سیر بگریستمی

گر جان گویم جای خرابش بنماند

ور دل گویم رای صوابش بنماند

وز دیدهٔ سیل بار خود چتوان گفت

کز بس که گریست هیچ آبش بنماند

هر شب چو غمی ز چشم من خون ریزد

گر کم ریزد ز ابر افزون ریزد

چون در مستی ز مرگش اندیشه کنم

هر می که خورم ز دیده بیرون ریزد

چون دریائی کنار من از جا خاست

کز چشمهٔ چشم لؤلؤ لالا خاست

گویند بسی چشمه ز دریا خیزد

چونست که از چشمه مرا دریا خاست

هر چند که پشت و روی دارم کاری

از دیدهٔ خویش تازه رویم باری

رویم که ز آب دیده دارد ادرار

هر لحظه مراتازه کند ادراری

گفتم ای چشم خواب میباید برد

بویی ز دل خراب میباید برد

چندین مگری گفت در آتش غرقم

وین واقعه را به آب میباید برد

آن دل که نشان غمگساری میجست

خون گشت و نیافت، روزگاری میجست

وان خون همه در کنار من ریخت ز چشم

کو نیز ز چشم من کناری میجست

ای دل هر دم دست به خون نتوان برد

ور دل بردی ز غم کنون نتوان برد

وی دیده تو کم گری که چندینی آب

در هیچ زمین به پل برون نتوان برد

ای دل ز هوای عشق کیفر میبر

در کشتن خود دست به خنجر میبر

وی دیده تو کردهیی که خون گشت دلم

چون خون زتو افتاد تو در سر میبر

هر سیل که از خون جگر خواهد خاست

در وادی عشق راهبر خواهد خاست

هر خوش دلیی که آن ز پندار نشست

بگری که همه بگریه بر خواهد خاست

خونی که مرا در دل و جان اکنون هست

صد چندانم ز چشم چون جیحون هست

گر قصد کنی به خون من کشته شوی

کاینجا که منم هزاردریاخون هست

یک همنفسی کو که برو گریم من

گر هم نفسی بود نکو گریم من

در روی همه زمین نمییابم باز

خاکی که برو سیر فرو گریم من

گفتم:‌دل من که خانهٔ جان اینست

از دیده خراب شد که طوفان اینست

گفتا که چو آب چشم داری بسیار،

در آب گذار چشم، درمان اینست

از شرم رخت سرخی گل میبشود

وز شور لبت تلخی مل میبشود

چون با تو به پل برون نمیشد آبم

خون میگریم اگر به پل مینشود

ای عشق توأم در تک و تاب افکنده

سودای توأم بی خور و خواب افکنده

بی روی تودر مردمک دیدهٔ من

خون ریزش را سپر بر آب افکنده

تا کی ریزم ز چشمِ خون پالا اشک

بالای سرم گذشت صد بالا اشک

دردی که ز تو در دلم آرام گرفت

پرداخته کی شود به صد دریا اشک

چون دردِ دلم تو میپسندی بسیار

تن در دادم به دردمندی بسیار

چون خنده همی آیدت از گریهٔ من

زان میگریم تا تو بخندی بسیار

تا جان دارم حلقِ من و خنجر تو

با جان چکنم گر نکنم در سر تو

میآیم و همچو ابر میریزم اشک

تا آب زنم به اشک خاک در تو