چه گر من همیشه ستا گوی باشم

ستایم نباشد نکو جز به نامت

بودنت در خاک باشد، بافدم

هم چنان کز خاک بود انبودنت

ز مهرش مبادا تهی ایچ دل

ز فرمانش خالی مباد ایچ مرج

راهی آسان و راست بگزین، ای دوست

دور شو از راه بی کرانهٔ ترفنج

زین و زان چند بود برکه و مه؟

مر ترا کشی و فیریدن و غنج

از جود قبا داری پوشیده مشهر

وز مجد بنا داری بر برده مشید

بخت و دولت چو پیشکار تواند

نصرة و فتح پیشیار تو باد

به تو بازگردد غم عاشقی

نگارا، مکن این همه زشتیاد

ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود

کنون توانی، باری، خشوک پنهان کرد

گوسپندیم و جهان هست به کردار نغل

چون گه خواب بود سوی نغل باید شد

مرده نشود زنده، زنده بستودان شد

آیین جهان چونین تا گردون گردان شد

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتیک فاخته گون شد

رخ اعدات از تش نکبت

همچو قیر و شبه سیاه آمد

ای جان همه عالم در جان تو پیوند

مکروه تو ما را منما یاد خداوند

یافتی چون که مال غره مشو

چون تو بس دید و بیند این دیرند

دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست

فرا بند در خانه به فلج و بپژاوند

هردم که مرا گرفته خاموش

پیچیده به عافیت چو فرغند

چرخ چنینست و بدین ره رود

لیک ز هر نیک و ز هر بد نوند

شاخی برآمد از بر شاخ درخت تود

تاخی ز مشک و شاخ ز عنبر درخت عود

بدان مرغک مانم که همی دوش

بزار از بر شاخک همی فنود