ای آنکه ز نفسِ شوم در آکفتی

وز آرزوی روی بتان در تفتی

انگار که هرچه آرزو میکندت

دریافتی و گذاشتی و رفتی

بس کس که ز کوچهٔ هوس برنامد

تا از دو جهان به یک نفس برنامد

از بس که درین بادیهٔ بی سر و پای

رفتند فرود و هیچ کس برنامد

قومی که به خاک مرگ سر بازنهند

تا حشر ز قال و قیل خود باز رهند

تا کی گوئی کسی خبر باز نداد

چون بیخبرند از چه خبر باز دهند

دو چشم ز اشک خیره میباید کرد

از بس که غمم ذخیره میباید کرد

تا چند به آب پاک روشن داریم

روئی که به خاک تیره میباید کرد

تا چند ز مرگِ خویش غمناک شوی

آن بِه که ز اندیشهٔ خود پاک شوی

یک قطرهٔ آب بودهای اوّلِ کار

تا آخرِ کار، یک کفِ خاک شوی

ماتم زدگان عالم خاک هنوز

می خاک شوند در غم خاک هنوز

چندان که تهی میشود این پشت زمین

پر می نشود این شکم خاک هنوز

دنیا مطلب مباش مغرور ازو

خود را میبین ز مرگ مهجور ازو

نزدیکتر از مرگ به ما چیزی نیست

وین طرفه نگر که ما چنین دور ازو

خلقند به خاک بیعدد آورده

از حکم ازل رای ابد آورده

ای بس که بگردد در و دیوار فلک

ما روی به دیوار لحد آورده

چون رفت ز جسم جوهر روشن ما

از خار دریغ پر شود گلشن ما

بر ما بروند و هیچ کس نشناسد

تا زیر زمین چه میرود بر تن ما

بس داغ که چرخ بر دلِ ریش کشید

بس جان که به رای سوختن بیش کشید

بس شخصِ شریف و سینهٔ بی غصّه

کاین خاکِ نهنگ در دمِ خویش کشید

دل کز سرِ عمر سرنگون بر میخاست

از هر مویش چشمه خون بر میخاست

این بلبل روح بر سرِ گلبنِ جسم

از بهرِ چه مینشست چون بر میخاست

زین بحر که در نهاد آمد تا سر

فرّخ دلِ آنکه شاد آمد تا سر

جام همه خاک رفتگان عمری

میبخت وز جمله باد آمد با سر

بس خون که دلم اول این کار بریخت

تا آخر کار چون گل از بار بریخت

سر سبزی شاخ از چه سبب میبایست

چون زرد شد و بزاری زار بریخت

در حبسِ وجود از چه افتادم من

کز ننگِ وجود خود بیفتادم من

چون من مردم به صد هزاران زاری

از مادرِ خویشتن چرا زادم من

تن از دو جهان بس که حجابی برداشت

اُمّی شد و دل ز هر کتابی برداشت

چون مرگ ملازمست از هرچه که هست

مینتوانم هیچ حسابی برداشت

خلقی که درین جهان پدیدار شدند

در خانه به عاقبت گرفتار شدند

چندین غم خود مخور که همچون من و تو

بسیار درآمدند و بسیار شدند

بس عمر عزیز ای دل مسکین که گذشت

بس کافر کفر و مؤمن دین که گذشت

ای مرد به خود حساب کن تا چندند

چندین که درآمدند و چندین که گذشت

دردا که جفای چرخ پیوسته بماند

وین جان نفس گسسته دل خسته بماند

از بس که فرو خورد زمین خون جگر

بنگر که زمین چون جگر بسته بماند

ای دل دانی که کار دنیا گذریست

وقت تو گذشت رو که وقت دگریست

بر خاک مرو به کبر و بر خاک نشین

کاین خاک زمین نیست تن سیم بریست

هر ذره که در وادی و در کهساریست

از پیکر هر گذشتهیی آثاریست

وین صورتها که بر در و دیواریست

از روی خرد چو صورت دلداریست