ای دل همه را بیازمودیم و شدیم

بسیار بگفتیم و شنودیم وشدیم

فی الجلمه چنان که رفته بودیم شدیم

کِشتیم وفا، جفا درودیم و شدیم

گه دستخوشِ زمانه خواهیم شدن

گه پیشِ بلا نشانه خواهیم شدن

چون نیست به جز فسانهای کارِ جهان

در خواب، بدین فسانه خواهیم شدن

از آز و طمع بیخور و خفتیم همه

وز حرص و حسد در تب وتفتیم همه

چیزی که شد اندر پی آن ضایع عمر

ضایع بگذاشتیم و رفتیم همه

هرگز ره دین براستی نسپردیم

هرگز به مراد دل دمی نشمردیم

دردا که زغفلت شبانروزی خویش

رفتیم وبسی خصم و خصومت بردیم

کو تن که ز پای در فتادست امروز

کو دل که ز دیده خون گشادست امروز

در هر هوسی که بود دستی بزدیم

زان دست زدن، به دست، بادست امروز

از عمر گذشته عبرتی بیش نماند

وز مانده نیز حیرتی بیش نماند

عمری که ازو دمی به جان میارزید

چون باد گذشت و حسرتی بیش نماند

چون رفتن جان پاک آمد در پیش

تن را سبب هلاک آمد در پیش

تا عمر در آبِ دیده و آتشِ دل

چون باد گذشت و خاک آمد در پیش

دل در سر درد شد به درمان نرسید

جان در سر دل شد و به جانان نرسید

خوش خوش برسید عمرم ازگفت و شنود

وین قصّهٔ درد ما به پایان نرسید

هم کار ز دست رفت در بی کاری

هم عمر عزیز میرود در خواری

تا چون بود این باقی عمرم که نبود

از عمر گذشته هیچ برخورداری

دردا که دلم را تن بَطّال بکشت

مهدی مرا به ظلم دجّال بکشت

در بادیهای، چراغکی میبردم

یک صر صر تند آمد و در حال بکشت

افسوس که روزگارم از دست بشد

جان و دل بیقرارم از دست بشد

گفتم که به حیله کار خود دریابم

چون دریابم که کارم ازدست بشد

از گلشن دل نصیب من خار رسید

وز جان به لب رسیده تیمار رسید

افسوس که آفتاب عمرم ناگاه

در بیخبری بر سر دیوار رسید

چون لایق گنج نیست ویرانهٔ عمر

می نتوان شد مقیم هم خانهٔ عمر

وقت است که درخواب شوم، بو که شوم!

زیرا که به آخر آمد افسانهٔ عمر

امروز منم نشسته نه نیست نه هست

در پردهٔ نیستْ هست شوریده و مست

چه چاره کنم چو شیشه افتاد و شکست

هم دست ز کار رفت و هم کار از دست

رفتم که بنای عمر نامحکم بود

وین تیره سرای، سخت نامحرم بود

پندار که سوزنی ز عیسی گم گشت

و انگار که ارزنی ز دنیا کم بود

رفتم خط عشق وبندگی نادیده

جز حسرت و جز فکندگی نادیده

میگریم پشت بر جهان آورده

میمیرم روی زندگی نادیده

کارم ز دل گرم و دم سرد گذشت

هر خشک و ترم که بود در درد گذشت

عمری که ز جان عزیزتر بود بسی

چون باد به من رسید و چون گرد گذشت

شد عمر و دل از کرده پشیمان آمد

کارم بنرفت و کار تاوان آمد

گر راه نگه کنم بسر شد بر من

ور عمرنگه کنم به پایان آمد

آن شد که دلم را غمِ جانانی بود

دل خون شد و یاوه گشت اگر جانی بود

هر دم که زدم ز عمر تاوانی بود

آن نیز فرو گذشت و درمانی بود

زین شیوه که ازعمر برآوردم گرد

کس در دو جهان بر نتواند آورد

خون میگرید دل من از غصهٔ آنک

کاری بنکردم و توانستم کرد