رفت پیش شاه محمود از یقین

ناگهی از عشق آن دریای دین

هست جویای تو بسیاری درین

تا ورا بدهی تو این در ثمین

گر چنان کو مرد ره باشد درین

این یکی عاشق بود بر راستین

خلق ما را سرزنش کردند ازین

لیک توفیقست شاها اندرین

طاقت جانم نماند از گفت این

از گمان آیم مگر سوی یقین

هست این ابلیس ما جمله به بین

مرد را بشناس از روی یقین

حرفها آنجا خیال آمد به بین

هرچه برخوانی خیالی برگزین

از چه سعی خود کنی باطل چنین

بازگو این راز با این راز‌بین

سرّ اسرارت ز من گردد یقین

هم ز من بشنو ز من ای راز بین

هرچه علم است آن و جهل است از یقین

علم و جهل از یکدگر آمد ببین

من ندانستم درین ره این چنین

کز کجا گردد ترا این سر یقین

رهنمایم کیست در راه یقین

تا مگر بیرون شوم از کفر و دین

ترسناک استاده بد آن راه بین

گفت خاموش و سخن شد زویقین

پس زبان بگشاد مرد راه بین

گفت ای نور عیان عین الیقین

کس ندیدم من طلب کار یقین

این زمان دیدم ترا ای راه بین

ای بسا جانها کزین راه یقین

اوفتاده در چه حسرت ببین

کار من با اوستادست از یقین

من ناندیشم کنون از کفر و دین

راز تو چون راز او اندر یقین

در گمانی مانده مرد راه بین

راز تو من دانم از عین الیقین

اندرین ره چون شدم من پیش بین

مشکلم چون حل شد اکنون بیش ازین

در گمان مفکن مرا از ره یقین