چو نزدیکی مرز توران رسید

سران را ز لشکر همه برگزید

همی شهر بر شهر هودج کشید

همی رفت تا شهر توران رسید

بمهر تو دارم روان را نوید

چنین چیره شد بر دلم بر امید

چو پیران بدان گوهران بنگرید

کزان جام رخشنده آمد پدید

چو بار درخت وفا را بدید

بدانست کآمد غمش را کلید

ز امید بیژن شدم ناامید

جهانم سیاه و دو دیده سپید

چو از چشم خورشید شد ناپدید

شب تیره بر کوه دامن کشید

ز گرگین بدان بد که بر من رسید

چنین روز نیزم بباید کشید

چو از دیدگه دیدبان بنگرید

زمین را چو دریای جوشان بدید

ببالا برآمد سپه را بدید

خروشی چو شیر ژیان برکشید

هنرها کنون کرد باید پدید

برین دشت‌بر کینه باید کشید

ازان کوه سر سوی هامون کشید

چو لشکر بتنگ اندر آمد پدید

برابر به‌آیین صفی برکشید

هوا نیلگون شد زمین ناپدید

بشد تازیان تا به خلخ رسید

به ننگ از کیان شد سرش ناپدید

چو دریای جوشان زمین بردمید

چنان شد که کس روز روشن ندید

چو گودرز نزدیک زیبد رسید

سران را ز لشکر همی برگزید

فرستاده چون سوی پیران رسید

سپهدار پیران سپه را بدید

بیامد چو نزدیک جیحون رسید

به گرد لب آب لشکر کشید

ز هر گونه گفتند و پیران شنید

گنهکاری آمد ز ترکان پدید

سخن چون به سالار ترکان رسید

سپاهی ز جنگ آوران برگزید