چرا پیش تو کاوهٔ خام‌گوی

بسان همالان کند سرخ روی

هر آنکس کزان پیشه بد نام‌جوی

به سوی فریدون نهادند روی

به اروند رود اندر آورد روی

چنان چون بود مرد دیهیم جوی

به خشکی رسیدند سر کینه جوی

به بیت‌المقدس نهادند روی

برون آورید از شبستان اوی

بتان سیه‌موی و خورشید روی

بکشتش به زاری و من کینه جوی

نهادم سوی تخت ضحاک روی

کمر بسته‌ام لاجرم جنگجوی

از ایران به کین اندر آورده روی

بفرمود شاه دلاور بدوی

که رو آلت تخت شاهی بجوی

نشست از بر بارهٔ راه جوی

سوی شاه ضحاک بنهاد روی

جهاندار ضحاک ازان گفت‌گوی

به جوش آمد و زود بنهاد روی

پس آنگاه ضحاک شد چاره جوی

ز لشکر سوی کاخ بنهاد روی

مرا گفت شاه یمن را بگوی

که بر گاه تا مشک بوید ببوی

کجا از پس پرده پوشیده روی

سه پاکیزه داری تو ای نامجوی

سه پوشیده رخ را سه دیهیم جوی

سزا را سزاوار بی‌گفت‌وگوی

سراینده را گفت کای نامجوی

زمان باید اندر چنین گفت‌گوی

وگر آرزو‌ها سپارم بدوی

شود دل پر آتش پر از آب روی

شنیدستم از مردم راه‌جوی

که ضحاک را زو چه آمد بروی

ازو آرزو‌های پرمایه جوی

که کردار آنرا نبینند روی

پر از آفرین لب ز ایوان اوی

سوی شهریار جهان کرد روی

به سوی فریدون نهادند روی

جوانان بینادل راه جوی