پرده برداری باستادت رسی

تو چنین در پرده مانده واپسی

این رموز ما کجا داند کسی

فهم دارد گر بخواند او بسی

معرفت بسیار و شرح او بسی

کی تواند گفت این راهر کسی

هست این آئینه دل با هر کسی

اوفتاده در ره این گل بسی

آنچه من دانم نداند هر کسی

تا شود اسرار من برتر بسی

صبر کن تا تو بمقصودی رسی

زانکه اندر پرده مانده درپسی

ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی

بی نوبت تو مباد عالم نفسی

آوازه نوبتت به هرکس برساد

لیکن مرساد نوبت از تو به کسی

نی گفت که پای در گلم بود بسی

با آنکه بریدند سرم در هوسی

نی دم که از آن بخود دمم زعشق کسی

معذورم دار، اگر بنالم نفسی

گشتم به هوس گِرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تا می ماند زعمر یا رب نفسی

دریاب که جز تو نیست فریادرسی

در عالم فقر ار سر هر پر هوسی

سرمست همی دوند هر نیک و خسی

در فهم فرو شدند از وهم بسی

وز وهم نیامده است در فهم کسی

گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی

دانم زچه در پی هوا و هوسی

خود را زهمه بیشترک می بینی

هر دم چو رسن تاب از آن باز پسی

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

از کبر به جایی نرسیده است کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی

دایم زچه در پی هوا و هوسی

خود را زهمه بیشترک می بینی

هر دم چو رسن تاب از آن بازپسی

چندانک تو را به خود بود دسترسی

مگذار که آزرده شود از تو کسی

بر مال و بقا تکیه مکن زیرا هست

آن جمله منالی به مثل و این نفسی

بی وصل توَم مباد هرگز نفسی

جز درد توَم مباد فریادرسی

عمر من اگر زهجر کوتاه شود

بالای دراز تو بماناد بسی

از عمر عزیز خود دریغا که بسی

ضایع کردی به هرزه در هر هوسی

یک یک نفس از تو می شود بی حاصل

آنگه شوی آگه که نماند نفسی

ما راست دلی که نیست خالی نفسی

هر گوشۀ او ز سر صاحب هوسی

چون آیینه ییست ور بجویند بسی

جز خویشتن اندرو نبینند کسی

درجنگ ترا بیازمودیم بسی

همچون سپهرخودی فگنده ...سی

شمشیر توعورتست پنداری،ازآن

هرگز نکنی برهنه درروی کسی

با عشق جمال ما اگر همنفسی

یک حرف بس است اگر برین در تو کسی

تا با تو توئی تست درما نرسی

درما تو گهی رسی که درما برسی

با عشق جمال ما اگر همنفسی

یک حرف بس است اگر برین در تو کسی

تا با تو تویی تست در ما نرسی

در ما تو گهی رسی که در ما برسی.