زد کله های دیبا چون دید بوستان

کز خانه باز دوست ره بوستان گرفت

کو بلبله که وقت نواهای بلبل است

بگریخت زاغ و بلبلش اندر زمان گرفت

و آراست مهر شاه زمانه زمانه را

تا این زمانه حسن بت مهربان گرفت

شد قدر ملک عالی چون پیشگاه ملک

سلطان ابوالملوک ملک ارسلان گرفت

بگذشت ز آب و آتش فرمان جزم تو

بر آب نقش ماند وز آتش نشان گرفت

می گفت راز ملک تو بر اختر آسمان

تا تو جهان گرفتی دشمن جهان گرفت

بسته کمر چو شیر دویدند پیش تو

دولت رکاب دادت و نصرت عنان گرفت

یک لشکر تو بود ولیکن تن تو را

ده لشکر از فریشتگان در میان گرفت

وز دشمنان دمار برآرند روز جنگ

از مرگ هیچ مرد نخواهد کران گرفت

مردی و داد زود بگیرد جهان همه

آری جهان به داد و به مردی توان گرفت

ای شاه عدل ورز بگیری جهان به عدل

کاین طالع مبارک تو آسمان گرفت

میان چرخ و میان ملاعبش گه لعب

جهان و ملک جهان هر دود ا و یک ندبست

دراز هست چو امید و تن درست چو عمر

ولیک کوتهی عمر خصم را سبب است

دلی که حمله پذیرفت ازو به فکرت و هم

گرش بینی گوئی که خوشه عنب است

چنان بلرزد جسم از نهیب او که خرد

گمان برد که در او روح لرزه دار تب است

نه هر که شکلش به بسود مشکلش بنمود

که در حقایق علمش دقایق ادب است

به چنگ شیر عرب نجم دین و صدر جهان

چو شاخ معجزه هم اژدها و هم خشب است

جلیل بار خدائی که در جلالت او

سپهر و گیتی بیش از قیاس روز و شب است

موفقی که ز جودش ستاره در خجلت

مظفری که ز تیغش زمانه در هرب است

ز فر دولت او و شکوه حشمت او

هوا گشاده دل و روزگار بسته لب است