سپهریست پنداشت ایوان به جای

گران لشگری گرد او بر به پای

نشاندش هم آنگه فریدون ز پای

سزاوار کردش بر خویش جای

ندارید شرم و نه بیم از خدای

شما را همانا همین‌ست رای

چنین گفت باما سخن رهنمای

جزین است جاوید ما را سرای

ترا ای پسر گر چنین است رای

بیارای کار و بپرداز جای

سر نامه کرد آفرین خدای

کجا هست و باشد همیشه به جای

دو دل پر ز کینه یکی دل به جای

برفتند هر سه به پرده سرای

اگر بیخ او نگسلانی ز جای

ز تخت بلندت کشد زیر پای

برفتند هر دو گرازان ز جای

نهادند سر سوی پرده‌سرای

به کرسی به خشم اندر آورد پای

همی‌گفت و برجست هزمان ز جای

نیایدت گفت ایچ بیم از خدای؟

نه شرم از پدر خود همین است رای

مر آن ماه‌رخ را ز سر تا به پای

تو گفتی مگر ایرجستی به جای

بدان تا چو بنده به پیشش به پای

بباشیم جاوید و اینست رای

گرانمایه شاه جهان کدخدای

به کرسی زرین ورا کرد جای

چو بشنید شاه جهان کدخدای

پیام دو فرزند ناپاک رای

به یک دست شیدوش جنگی به پای

چو شیروی شیراوژن رهنمای

بپژمرد و برخاست لرزان ز جای

هم آنگه به زین اندر آورد پای

بیامد به درگاه پرده سرای

به پرده درون بود خاور خدای

تبیره زنان پیش پیلان به پای

ز هر سو خروشیدن کره نای

نشستند و جستند هرگونه رای

سخن را نه سر بود پیدا نه پای