به راه اندر آگاهی آمد به شاه

که گشت از بلوجی جهانی سیاه

ز گفتار دهقان برآشفت شاه

به سوی بلوج اندر آمد ز راه

برآنگونه گرد اندر آمد سپاه

که بستند ز انبوه بر باد راه

چو آگاه شد لشکر از خشم شاه

سوار و پیاده ببستند راه

پراگنده بر گرد گیلان سپاه

بشد روشنایی ز خورشید و ماه

چو چندان خروش آمد از بارگاه

وزان گونه آواز بشنید شاه

همانگه بیامد به نزدیک شاه

همه مهتران برگشادند راه

چه دستور باشد گرانمایه شاه

نبیند ز ما نیز فریادخواه

ز گفتار منذر برآشفت شاه

که قیصر همی‌برفرازد کلاه

نویسنده‌ای خواست از بارگاه

به قیصر یکی نامه فرمود شاه

خداوند گردنده خورشید و ماه

کزویست پیروزی و دستگاه

وگر سوی منذر فرستی سپاه

نمانم به تو لشکر و تاج و گاه

نهادند بر نامه بر مهر شاه

سواری گزیدند زان بارگاه

چهارم بران راست شد رای شاه

که راند سوی جنگ قیصر سپاه

نبد بر زمین پشه را جایگاه

نه اندر هوا باد را ماند راه

ازو خواست پیروزی و دستگاه

نمودن دلش را سوی داد راه

بدارید چندانک باید سپاه

بدان تا نیابد بداندیش راه

خروشید کای بی‌کرانه سپاه

چنینست فرمان بیدار شاه

همی گرد لشکر بگشتی به راه

همی‌داشتی نیک و بد را نگاه

ز لشکر کسی کو به مردی به راه

ورا دخمه کردی بران جایگاه