نگه کرد بابک به گرد سپاه

چو پیدا نبد فر و اورند شاه

به دیوان بابک خرامید شاه

نهاده ز آهن به سر بر کلاه

درمی فزون کرد روزی شاه

به دیوان خروش آمد از بارگاه

چو برخاست بابک ز دیوان شاه

بیامد بر نامور پیشگاه

چنین داد پاسخ به پرمایه شاه

که چون نو نبیند نگین و کلاه

به دل گفتم آرم ز هر سو سپاه

بخواهم ز هر کشوری رزمخواه

سخنها چو بشنید موبد ز شاه

بسی آفرین خواند بر تاج و گاه

خروشی برآمد ز درگاه شاه

که هر کس که جوید سوی داد راه

مترسید هرگز ز تخت و کلاه

گشادست بر هر کس این بارگاه

به چوگان و بر دشت نخچیرگاه

بر ما شما را گشادست راه

مبادا ز تو تخت پردخت و گاه

مه این نامور خسروانی کلاه

زمین را به کردار تابنده ماه

به داد و به لشکر بیاراست شاه

به زرین عمود و به زرین کلاه

فرستادگان برگرفتند راه

بهشتی بد آراسته بارگاه

ز بس برده و بدره و بارخواه

تویی آفرینندهٔ هور و ماه

گشاینده و هم نماینده راه

گزندی که آید به ایران سپاه

ز کشور به کشور جزین نیست راه

سرشک از دو دیده ببارید شاه

چو بشنید گفتار فریادخواه

بر ایشان ببخشود بیدار شاه

ببخشید یک سر گذشته گناه

برآریم ازین سان که فرمود شاه

یکی باره و نامور جایگاه

به دل شاد برگشت ز آن جایگاه

جهانی پر از اسب و پیل و سپاه