زدل او چنان نعره ای بر کشید

کز آن زهره هندوان بردرید

سپهبد شهنشاه را از دور دید

ز اسب اندر آمد بسویش دوید

خشایار چون این سخن ها شنید

تو گفتی که هوش از سرش برپرید

بفرمود رو نزد خور آفرید

وز آنجا برو در بر ماه شید

در آن قصر خوابید خور آفرید

همان پرنیان روی صورت کشید

چو از زیر آن پرنیان بنگرید

یکی دیو رخ صورتی را بدید

چو خم گشت بر روی مهر آفرید

همان شیر زن خنجری برکشید

بیامد چو در قصر غوغا بدید

یکی آه سرد از جگر برکشید

یکی خنجری از کمر برکشید

همی خواست تا پهلوی خود بردرید

چو آمد ببالینش او را بدید

سیه گشته آن روی چون مه سفید

چو کامبوجیا این قضا شنید

یکی خنجری از کمر برکشید

پدر شاد گشت و هم از جا پرید

سوی دختر خویشتن میدوید

برویش کشیده حریر سفید

رخ دخترش چون گل شمبلید

چو شه زاده بشنید و آنرا بدید

بفرمود این را بزندان برید

یکی اسب تازی نژاد سپید

که زین و لگامش ز زر بر کشید

چو از دور آن فر شاهی بدید

بیامد در قصرو سویش دوید

عاشقان را روز وصل آمد پدید

چند باید محنت هجران کشید

یأس مبر هست صغیرا‌ امید

حق کند این روز سیه‌را سپید

صحبت چینی چو بدینجا رسید

ظرف مس آواز ز دل برکشید

مر اجلش بر لب دریا کشید

عکس خود از آب مصفا بدید