طعن‌، کاری بُد و جوشن بدرید

سرنیزه به تهیگاه رسید

صخر از آن زخم به بستر خوابید

سالی از آن الم آرام ندید

صخر، آن هر دو سخن بازشنید

مژه تر کرد و ز دل آه کشید

پدرش کوشش هوشنگ چو دید

از پی تربیتش رنج کشید

روز اسباب‌کشی چون برسید

گفت هوشنگ که حمال آرید

خسرو ایران به خون اندر تپید

کشور ایران به بدخواهان رسید

کانچنانش داده بودندی وعید

که دلش از نام بحران می‌تپید

دفتری خالی ز اخبار جدید

همچو چشم بنده اوراق‌ش سفید

چون جعل‌پرخاش مرغ حق شنید

زر و زری کرد و درکنجی خزید

به بنگاه کی تاخت دیو سفید

دژم گشت رخسار تابنده شید

درین پویه دیو دژم بردمید

سیه گشت ازو روزگار سپید

از آن کلبه‌، پیچیده دودی سفید

برآید به مانند پیچ کلید

گریبان داماد را بردرید

زن تازه را چادر از سر کشید

به نزد رئیس اداره دوید

ز مژگانش اشگ دروغین چکید

چو شد روز،‌ مردی‌ شبان دررسید

کجاگو سیندانش آنجا‌ چرید

به ماه سفندار یک ‌سال شید

بتابید بر یاسمین سپید

گدازید برف و بتابید شید

بجوشید سبزه، بجنبید بید

به شاخ شکوفه بتابید شید

شکفتند آن غنچه‌های سپید

در آن گوشهٔ کلبه از بهر صید

درآویخت ز اندیشه ‌، ‌صد بند و قید

چو دزد، ازکمینگاه بیندکه صید

نگونسار گشت اندر آن بند و قید