سراینده جندل چو پاسخ شنید

ببوسید تختش چنان چون سزید

بیامد چو نزد فریدون رسید

بگفت آن کجا گفت و پاسخ شنید

نخستین به سلم اندرون بنگرید

همه روم و خاور مراو را سزید

به فرزند تا لشکری برگزید

گرازان سوی خاور اندرکشید

از ایشان چو نوبت به ایرج رسید

مر او را پدر شاه ایران گزید

جوان را بود روز پیری امید

نگردد سیه‌ ، مویِ گشته سپید

به درگاه شاه آفریدون رسید

برآورده‌ای دید سر ناپدید

چو چشمش به روی فریدون رسید

همه دیده و دل پر از شاه دید

انوشه که کردید گوهر پدید

درود از شما خود بدین سان سزید

به گیتی مدارید چندین امید

نگر تا چه بد کرد با جمشید

نمایندهٔ شب به روز سپید

گشایندهٔ گنج پیش امید

چو از خیمه ایرج به ره بنگرید

پر از مهر دل پیش ایشان دوید

ز تابوت چون پرنیان برکشید

سر ایرج آمد بریده پدید

سیه شد رخ و دیدگان شد سپید

که دیدن دگرگونه بودش امید

بر آن تخت شاهنشهی بنگرید

سر شاه را نزدر تاج دید

یکی خوب و چهره پرستنده دید

کجا نام او بود ماه‌آفرید

از آن خوب‌رخ شد دلش پرامید

به کین پسر داد دل را نوید

چو هنگامهٔ زادن آمد پدید

یکی دختر آمد ز ماه آفرید

فریدون چو روشن جهان را بدید

به چهر نوآمد سبک بنگرید

چو نزدیک شاه آفریدون رسید

سر و تخت و تاج بلندش بدید