هنر کن به پیش سواران پدید

بدان تا نگویند کاو بد گزید

بزد هم چنان چون به میدان رسید

بران سان که از چشم شد ناپدید

ز چوگان او گوی شد ناپدید

تو گفتی سپهرش همی برکشید

سیاوش چو گفتار مهتر شنید

ز قربان کمان کیی برکشید

همان دست زر جامهٔ نابرید

که اندر جهان پیش ازان کس ندید

سیاوش به دشت اندرون گور دید

چو باد از میان سپه بردمید

سیاوش چو روی جریره بدید

خوش آمدش خندید و شادی گزید

اگر من به ایران نخواهم رسید

نخواهم همی روی کاووس دید

چو از روی ایشان بباید برید

به توران همی جای باید گزید

چرا بر گمان زهر باید چشید

دم مار خیره نباید گزید

در خانهٔ جامهٔ نابرید

به گلشهر بسپرد پیران کلید

بشد پور کاووس و آنجای دید

مر آن را ز ایران همی برگزید

چو پیران به نزد سیاوش رسید

پیاده شد از دور کاو را بدید

چو یک بهره از شهر خرم بدید

به ایوان و باغ سیاوش رسید

به هشتم ره‌آورد پیش آورید

همان هدیهٔ شارستان چون سزید

وزانجا به کار سیاوش رسید

سراسر همه یاد کرد آنچ دید

ز چوگان او گوی شد ناپدید

تو گفتی سپهرش همی برکشید

چو نزدیک شهر سیاوش رسید

ز لشکر زبان‌آوری برگزید

فرستاده نزد سیاوش رسید

زمین را ببوسید کاو را بدید

و گر دشمنی آمدستت پدید

که تیمار و رنجش بباید کشید