بنه برنهاد و سراندر کشید

بران راه بی‌راه شد ناپدید

سوی باره آمد یکی بنگرید

به باره درون بس کسی را ندید

چو نامه به نزدیک خسرو رسید

غمی شد دلش کان سخنها شنید

ازینسان بشد تا در دژ رسید

بشد خاک و سنگ از جهان ناپدید

چو سهراب زان دیده آوا شنید

به باره بیامد سپه بنگرید

چو هومان ز دور آن سپه را بدید

دلش گشت پربیم و دم درکشید

چو خورشید گشت از جهان ناپدید

شب تیره بر دشت، لشکر کشید

بیامد چو نزدیکیِ دژ رسید

خروشیدنِ نوشِ تُرکان شنید

به ره بر گو پیلتن را بدید

بزد دست و گرز از میان برکشید

بخندید و زان پس فغان برکشید

طلایه چو آواز رستم شنید

بیامد یکی برز بالا گزید

به جایی که ایرانیان را بدید

بدو گفت زان سوی تابنده شید

برآید یکی پرده بینم سپید

از امید سهراب شد ناامید

برو تیره شد روی روز سپید

مرا خوار شد جنگ دیو سپید

ز مردی شد امروز دل ناامید

غمی گشت رستم چو او را بدید

خروشی چو شیر ژیان برکشید

وزان روی رستم سپه را بدید

سخن راند با گیو و گفت و شنید

بیامد چو با نیزه او را بدید

به کردار شیر ژیان بردمید

چو کاووس کی پهلوان را بدید

بر خویش نزدیک جایش گزید

که کس در جهان کودک نارسید

بدین شیرمردی و گردی ندید

یکی خنجری آبگون برکشید

همی‌خواست از تن سرش را برید