نهادیم برسر تو را تاج زر

چنان هم که ما یافتیم از پدر

چنین داد پاسخ که دانا بفر

بگیرد جهان سر به سر زیر پر

نباید زبان از هنر چیره‌تر

دروغ از هنر نشمرد دادگر

بداند که چندست با او هنر

باندازه یابد ز هر کار بر

نزاید جز از مرگ را جانور

سرای سپنجست و ما بر گذر

برو همچنان بازگردان شتر

مبادا کزو سیم خواهیم و در

همه یکسر آباد از سیم و زر

به زرین ستام و به زرین کمر

اگر مهربان باشد او بر پدر

به نیکی گراینده و دادگر

خردمند و گر مردم بی‌هنر

کس از آفرنیش نیابد گذر

خردمند شش بود ما را پسر

دل فروز و بخشنده و دادگر

همه پاک پوش و همه پاک خور

همه پندها یادگیر از پدر

بجای کزو دور باشد گذر

نپرد بدو کرکس تیزپر

جهان را بداریم در زیر پر

چنان چون پدر داشت با داد و فر

وگر شهریارت بود دادگر

تو بر وی بسستی گمانی مبر

که آن زهرشد بر تنش کارگر

گر اندیشهٔ ما نیامد ببر

چوشد کار دانا بزاری به سر

همه کشور از درد زیر و زبر

بکهتر دهم گر به مهتر پسر

که باشد بشاهی سزاوارتر

چو خسرو نشست از برتخت زر

برفتند هرکس که بودش هنر

جهانگیر شد تابنزد پدر

نهانش پر ازدرد وخسته جگر

هنرمند گر مردم بی‌هنر

بفرجام هم خاک دارد ببر