نهادند بر نامه بر مهر شاه

ز ایوان بر ایرج گزین کرد راه

به ایرج نگه کرد یکسر سپاه

که او بد سزاوار تخت و کلاه

به هنگامهٔ بازگشتن ز راه

نکردی همانا به لشکر نگاه

سپاه دو کشور چو کردم نگاه

از این پس جز او را نخوانند شاه

نه تاج کیان مانم اکنون نه گاه

نه نام بزرگی نه ایران سپاه

فریدون نهاده دو دیده به راه

سپاه و کلاه آرزومند شاه

به زین اندرون بود شاه و سپاه

یکی گرد تیره برآمد ز راه

چو خسرو بران‌گونه آمد ز راه

چنین بازگشت از پذیره سپاه

پیاده سپهبد پیاده سپاه

پر از خاک سر برگرفتند راه

تهی دید از آزادگان جشنگاه

به کیوان برآورده گرد سیاه

همه جامه کرده کبود و سیاه

نشسته به اندوه در سوگ شاه

برآمد برین نیز یک چندگاه

شبستان ایرج نگه کرد شاه

یکی پور زاد آن هنرمند ماه

چگونه سزاوار تخت و کلاه

پشیمان شده داغ دل بر گناه

همی سوی پوزش نمایند راه

اگر چه بزرگست ما را گناه

به بی‌دانشی برنهد پیشگاه

نشست از بر تخت پیروزه شاه

چو سرو سهی بر سرش گرد ماه

خجسته منوچهر بر دست شاه

نشسته نهاده به سر بر کلاه

فرستاده چون دید درگاه شاه

پیاده دوان اندر آمد ز راه

نبینید رویش مگر با سپاه

ز پولاد بر سر نهاده کلاه

نشسته برو شهریاری چو ماه

ز یاقوت رخشان به سر بر کلاه