رسم ترنج است که هر نوبهار

پیش دهد میوه پس آرد بهار

ای روبهک چرا نه نشینی به جای خویش

با شیر پنجه کردی و دئی سزای خویش

لله در صحیفه تهدی الوری

سبل الهدی و مسالک الارشاد

سجدت نفوس القادسات لذکرها

فی معرض الانشاء والانشاد

عقلت ملائکه السماء بذیلها

[...]

لک الحمد یا ذلامجد والجود والعلی

تبارکت تعطی من تشاء و تمنع

بر لوح معاصی خط عذری نه کشیدیم

پهلوی کبایر حسناتی نه نوشتیم

باران عفو باربر این کشت، سال ها است

تا بر امید وعده باران نشسته ایم

فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست

ماییم و دست و دامن اولاد مصطفی ص

ان المحبین الذی احبهم

عذب الزلال لهم ورق المشرع

فولیهم یسقی الوری و عدوه

متعطش ومحبه متجرع

نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدمی است

بس دیو را که صورت فرزند آدم است

ز دانش جدا و ز معنی تهی

بسی ژاژ خاییده از ابلهی

اختر از چرخ بزیر آرد و ریزد بورق

گوهر از کلک بسلک آرد و پاشد بکنار

خواست که نام او بد حور بخلد و خازنش

گفت نخست بایدت بر لب کوثر آورم

برپرید آن باز عنقا گیر شاه

آن سپاه اشکن بخود نی با سپاه

بس فزونی ها درون نقص هاست

مر شهیدان را بقا اندر فناست

جان بجانان دادن آمد کیش شان

سهم نافع شهد نافع پیش شان

هر که اندر مرگ بیند صدر جود

هم چو پروانه بسوزاند وجود

آن که در بحر قلزم است غریق

چه تفاوت کند ز یارانش

عاشق کعبه خوار میدارد

که بپا میخلد مغیلانش

فارغ ای دل منشین گر بودش رحم بسی

نه چنان هم که دهد بی طلبی کام کسی

مستی شوق ره سپر گردد

هستی خویش بی خبر آید

شد زلف حجاب رخ او از نظر غیر

حمدا لحکیم جعل اللیل لباسا

هر که را روی ببهبود نبود

دیدن روی نبی سود نبود

هر که بخویشتن رود ره نبرد بسوی او

دیده ما نیاورد طاقت حسن روی او