آخر چه بلائی تو که در وصف نیابی

بسیار بگفتیم و نکردیم بیانت

یک دلیری کنم قرینه شرک

نکنم لا اله الا الله

مشهور شد از رایت او آیت مهدی

منسوخ شد، از هیبت او فتنة دجال

هر مدحتی که گفتی در وصف آن شمایل

هر کو شنید گفتا لله در قاتل

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

اختر از چرخ بزیر آری و پاشی بورق

گوهر از بحر برون آری و ریزی بکنار

کلک مشکین تو هر دم که ز ما یاد کند

ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

باد آمد و بوی عنبر آورد

بادام شکوفه بر سر آورد

یارب این آتش که در جان من است

سرد کن آن‌سان که کردی بر خلیل

بادهٔ خاک آلودمان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

تا قوت صبر بود کردم

اکنون چه‌کنم اگر نباشد

مهر از سر نامة برگرفتم

گوئی که سر گلاب دان است

دل می‌برد از آن خط نگارین

گوئی خط روی دلستان است

یارب تو بفضل خویشتن، باری

زین ورطه هولناک برهانم

هر ملک وجودی که بخوبی بگرفتی

سلطان خیالت بنشاندی بخلافت

ارید لانسی ذکرها فکانما

تمثل لی لیلی بکل سبیل

کجاست مجنون تا عرض داد دریابد

نگارخانة چین و جمال لیلی را

ثوابت باشد این دارای خرمن

اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

قاطر مهدی روان است ای خدا

پشت سمنان دامغان است ای خدا

هر آن ساعت که با یاد من آئی

فراموشم شود موجود و معدوم