ز من جان پدر این پند بپذیر

برو دامان صاحب‌دولتی گیر

که قطره تا صدف را در نیابد

نگردد گوهر و روشن نتابد

وجود اندر کمال خویش ساری است

تعیّن‌ها اموری اعتباری است

امور اعتباری نیست موجود

عدد بسیار، یک چیز است معدود

این طایفه‌اند اهل معنا

باقی همه خویشتن پرستند

فانی ز خود و به دوست باقی

این طرفه که نیستند و هستند

در آن دم که من حق مطلق شوم

نماند دویی جملگی حق شوم

بود علم من علم حیّ علیم

نباشد به جز من خدای عظیم

چون گل از خار است و خار از گل چرا

هر دو در جنگند و اندر ماجرا‌

یا نه جنگ است از برای حکمت است

همچو جنگ خرفروشان صنعت است

چون که بی‌رنگی اسیر رنگ شد

موسی‌ای با موسی‌ای در جنگ شد

چون به بی‌رنگی رسی کان داشتی

موسی و فرعون دارند آشتی

حسن خود را از لباس آرد برون

باز در ذات خودش سازد وطن

کثرت کونین را در خود کشد

بحر وحدت چون که گردد موج زن

از پنجهٔ پنج و شش در شش به در آی

وز کشمکش سپهر سرکش به در آی

خواهی که چشمی ذوق خوشیهای عدم

از ناخوشی وجود خوش خوش به در آی

گر کلاه فقر خواهی سر ببر

وز خود و جمله جهان یکسر ببر

تا بود یک ذره از هستی به جا

کفر باشد گر نهی در عشق پا

از ما نبود نشان و نامی پیدا

زان رو که شدم غریق دریای فنا

از هستی خود چو محو گشتم دیدم

از دست حبیب خلعت عز بقا

داری سر جور و بیوفائی با ما

پیوسته ازآن کنی جدائی باما

یارب بود این که از سر مهر و وفا

رخسار چو خورشید نمائی با ما

جان و دل من فدای جانان بادا

در حسن رخش دو دیده حیران بادا

تا سر بودم همیشه اندر سرمن

سودای سر زلف پریشان بادا

ای ملک فراق جای دیرینه ما

مأوای غم تو خانه سینه ما

ظاهر شده عکس جمله اسما و صفات

در مظهر تام قلب بی کینه ما

ای ذات تو برتر از خیال من و ما

ز آثار صفات تو جهان شد پیدا

اشیاء همه غرق نور رویت بینم

ای حسن و جمال تو هویدا ز اشیا

مائیم مجرد از اضافات و نسب

آزاده ز قید وصف مربوب وز رب

در مرتبه ذات معرا ز صفات

هرگز نبود نام ز مطلوب و طلب

حال دل دیوانه عجایب حالیست

کین نقطه دل بروی دلبر خالیست

در حیرت آنکه این چه خالست و چه رو

خاموش چنانم که تو گوئی لالیست

سرگشته چو گو شدم بمیدان غمت

صد زخم بجان خوردم ز چوگان غمت

بی راهبری راه بپایان نبرد

جویای وصال در بیابان غمت

چون سبزه دمیده شد به بستان رخت

بشکفت بنفشه در گلستان رخت

دارد همه روز و شب فغان بلبل مست

کافسوس که زاغ شد نگهبان رخت

تا گشت دلم ز عشق پابست غمت

از پای فتاد جانم از دست غمت

از شوق گلستان رخت مرغ دلم

چون بلبل بی نوای شد مست غمت

خورشید رخ تو ماه تابان من است

لعل لب تو چشمه حیوان من است

چون ظلمت و نور عکس زلف و رخ تست

کفر دو جهان همیشه ایمان من است