گر زاهد را جمال آن روی رسد

ما را بسر کوی یکی هوی رسد

روشن تر از آفتاب باید رایی

تا بشناسد مزاج هر سودایی

از وصف تو ای دوست خرد گم ره شد

مانندۀ تو تویی سخن کوته شد

عشق پوشیده است و هرگز کس ندیدستش عیان

لافهای بیهده تا کی زنند این عاشقان

هر کسی در قدر خود لافی و وصفی میزنند

عشق او پاکست و صافی از چنین و از چنان

آنکس که نه عشق را شریعت دارد

کافر باشد که دین طبیعت دارد

هر کس که شریعت و حقیقت دارد

شاهد بازی دین و طریقت دارد

نه من منم نه تو توی نه تو منی

هم من منم هم تو توی هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار خُتَنی

کاندر غلطم که من توم یا تو منی

از دست بت شاهد، جان بیجان شد

دل در طلب وصلش بی درمان شد

او خود بخودی ز ما همی پنهان شد

کفر و اسلام نزد ما یکسان شد

نادیده رخان تیره ایامان را

نادیده ز دور دوزخ آشامان را

دعوی چه کنی عشق دلارامان را

با عشق چه کارست نکونامان را

صابَرَ الصَّبْرَ فَاستَغاثَ بِهِ الصَّبْرُ

فَصاحَ الْمُحِبُّ یا صَبْرُ صَبْراً

ای دریغا کین شریعت ملت رعنایی است

ملت ما کافری و ملت ترسایی است

کفر و ایمان زلف و روی آن بت یغمایی است

کفر و ایمان هر دو اندر راه ما یکتایی است

آن بت شاهد که عشقش در میان جان ماست

هجراو در دست و وصلش مرهم و درمان ماست

روی او دینست و قبله، زلف او کفرست و شرک

پس‬خوداوبی‬هیچ شک هم کفر وهم‬ایمان ماست

آنها که بر آسمان صحبت ماهند

بر تختۀ شطرنج ملامت شاهند

و آنها که ز سر این سخن آگاهند

گمراه خلایق‬اند و خود بر راهند

رو تا بخرابات خروشی بزنیم

در میکده در شویم و نوشی بزنیم

دستارو کتاب را فرستیم گرو

بر مدرسه بگذریم و دوشی بزنیم

اندر ره عشق سرسری نتوان رفت

بی درد و بلا و بی سری نتوان رفت

خواهی که پس از کفر بیابی ایمان

تا جان ندهی بکافری نتوان رفت

ترسم که من از عشق تو شیدا گردم

وز زلف چلیپای تو ترسا گردم

و آنگه بخرابات ز ناگه روزی

در دامنت آویزم و رسوا گردم

ای شمع بهر جمع، منت پروانه

وز عشق توم بخود همه پروا، نه

لعل تو مرا بوسگکی پذرفتست

با زلف بگو تا بدهد پروانه

دل من بستۀ آن دو زلف چون شست شدست

جان در سرچشم کافرش مست شدست

ای جان جهان نه کفر ودینست مرا

دریاب مرا که کارم از دست شدست

جانا دلم از زلف خود آویخته‌‬ای

وین جان بغم عشق برآمیخته‌‬ای

تا در تنم این شور برانگیخته‌‬ای

خون جگرم ز دیدگان ریخته‬‌ای

درعشق ملامتی و رسوایی به

کافر شدن و گبری و ترسایی به

پیش همه کس عاقل ورعنایی به

واندر ره ما سواد و رسوایی به

اندر ره عشق کفر و ترسایی به

درکوی خرابات تو رسوایی به

زُنّار بجای دلق یکتایی به

سودایی و سودایی و سودایی به