می نفروشم گلیم و می نفروشم

گر بفروشم برهنه ماند دوشم

این جور نگر که با من مسکین کرد

خود خواند و خودم براند و دردم زین کرد

از حالم اگر عالمیان بیخبرند

از عالمم آن بس که حالم دانی

در کوی خرابات چه درویش و چه شاه

در راه یگانگی چه طاعت چه گناه

بر کنگرۀ عرش چه خورشید چه ماه

رخسار قلندری چه روشن چه سیاه

معشوق، مرا گفت نشین بر در من

مگذار درون آنکه ندارد سر من

آنکس که مرا خواهد گو: بیخود باش

این، درخور کس نیست مگر در خور من

در مکر سر زلف تو بیچاره شدیم

در قهر دو چشم شوخت آواره شدیم

از ناپاکی به طبع خون‌خواره شدیم

ما نیز کنون به طبع غمخواره شدیم

گر خال و خد و چشم تو کافر باشد

این جان و دلم درو مُجاور باشد

شرطی کن اگر زلف تو بیداد کند

ما را صنما لب تو داور باشد

چندان نازست ز عشق تو در سر من

کاندر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر سر من

یا در سر این غلط شود این سر من

کی بود جانا که آتش اندرین عالم زنیم

ملت کفر و مسلمانی به هم درهم زنیم

و آنگهی از جنت و فردوس و دوزخ بگذریم

خیمۀ جان را برون از کون و کان محکم زنیم

پس نشینیم با تو و با تو همی شربت خوریم

[...]

از عشق تو ای صنم دلم خون شده است

جان در طلب وصل تو بیرون شده است

لیلی شده‌‬ای مرا تو ای شاهد بت

جان و دل من عاشق مجنون شده است

عشق تو بسوخت ای صنم خانۀ دل

بشکست غم فراق پیمانۀ دل

دردانه ز دیده ز آن روان کردستم

زیرا که ز من جداست دردانۀ دل

ما بلا بر کسی قضا نکنیم

تا ورا نام ز اولیا نکنیم

این بلا گوهر خزانۀ ماست

ما بهر خس گهر عطا نکنیم

گر دوست، مرا بلا فرستد شاید

کاین دوست خود از بهر بلا می‌‬باید

دیدیم نهان گیتی و اهل دو جهان

وز علت و عار برگذشتیم آسان

و آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

ز آن نیز گذشتیم نه این ماند نه آن

پر کن قدح باده و جانم بستان

مستم کن و از هر دو جهانم بستان

در هشیاری غمست و سودست و زیان

از دست غم و سود و زیانم بستان

با کفر و باسلام بدن ناچار است

[...]

آن گوهر اصل را، عرض خود دل ماست

آن دل که برون ز کون و کان منزل ماست

این طرفه تراست کین سخن مشکل ماست

پیش از کن و کان چه بود آن حاصل ماست

دل مرکب حق است که درین زندانست

در عالم خاک مدتی مهمانست

دل مرغ حقیقت است در عالم حق

نی خود بازست که زینت سلطانست

دل زنده بجان و جان بود زنده بحق

[...]

صوفیان درد می دو عید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

ما که ازدست روح قوت خوریم

کی نمک سودۀ عنکبوت خوریم

در انجمنی نشسته دیدم دوشش

نتوانستم گرفت در آغوشش

صد بوسه زدم بزلف عنبر پوشش

یعنی که حدیث میکنم در گوشش

ای خدا آیینۀ روی جمالت این دل است

جان ما برگ گلست و عشق تو چون بلبل است

در جمال نور تو خود را ببینم بیوجود

بس درین عالم مراد هر یکی خود حاصل است

در ازل موجود بودم سایه مر نور ترا

[...]