گم گردم اگر تو جستجویم نکنی

آیینه صفت روی به رویم نکنی

در حق خود از لطف تو گفتم بسیار

یارب یارب دروغگویم نکنی

بشتاب که آزاده نهادی باشی

مپسند که بندهٔ مرادی باشی

گر راه بدو بری همه جان گردی

ور درمانی به خود جمادی باشی

آنم که ندارم به دو عالم کامی

نایافته جز به یک وجود آرامی

گر خلق جهان جمله چو من بودندی

لازم نشدی رسولی و پیغامی

دیده پوشیدم چو در دل یافتم دلدار را

در ببندد هرکه او در خانه یابد یار را

خوش بالایی کرده چنین پست مرا

چشمی به دو جام برده از دست مرا

او در بغل من است و من در طلبش

دزد عجبی برهنه کرده است مرا

من از سر نو جلوه دهم دار و رسن را

عمریست که آوازهٔ منصور کهن شد

همچو دورافتاده‌ای کآخر رسد بر یار خود

دست تا در گردن من کرد تیغش خون گریست

سرمد جسمی است جانش در دست کسی

تیری است ولی کمانش در دست کسی

می‌خواست که مرغ گشته بر بام جهد

گاوی شد و ریسمانش در دست کسی

سرمد چه طلسم را که دروا کردم

در شام دریچهٔ سحر واکردم

هرچند که خواب را ز سر واکردم

دیدم همه خواب تا نظر واکردم

سرمد اگرش وفاست خود می‌آید

ور آمدنش رواست خود می‌آید

بیهوده چرا در طلبش می‌گردی

بنشین که اگر خداست خود می‌آید

آنکس که ترا تاج جهانبانی داد

ما را همه اسباب پریشانی داد

پوشید لباس هر که را عیبی دید

بی عیبان را لباسِ عریانی داد

سرمد غمِ عشق بوالهوس را ندهند

سوزِ دلِ پروانه مگس را ندهند

عمری باید که یار آید به کنار

این دولتِ سرمد همه کس را ندهند

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند

لاغر صفتان زشت خو را نکشند

گر عاشق صادقی زکشتن مگریز

مردار بود هر آنکه او را نکشند

سرمد که ز جام عشق مستش کردند

خواندند سرافرازش و پستش کردند

می‌خواست خداپرستی و هشیاری

مستش کردند و بت پرستش کردند

آن ذات برون ز گنبد ازرق نیست

ذاتی است مقید که بجز مطلق نیست

حق باطل نیز هست و باطل حق نیست

آن ذات بجز مصدر هر مشتق نیست

کس را به خیر طاعت خوداعتماد نیست

آن بی بصر بود که کند تکیه بر عصا

در کوه و دشت هر سَبُعی صوفی ای بُدی

وز هیچ سودمند بدی صوف بی صفا

چون شادمانی و غم دنیا مقیم نیست

[...]

به جهان خرم از آنم که جهان خرم ازوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم ازوست

نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل

آنچه در سِرّ سویدای بنی آدم ازوست

از جان برون نیامده جانانت آرزوست

زنار نابریده و ایمانت آرزوست

فرعون وار لاف اناالحق همی زنی

آنگاه قرب موسیِ عمرانت آرزوست

تا مرا با نقش رویش آشنایی اوفتاد

هرکه می‌بینم به چشمم نقش دیوار آمده است

ای که انکار کنی عالم درویشان را

توچه دانی که چه سودا به سر است ایشان را

طلب منصب دنیا نکند صاحب عقل

عاقل آنست که اندیشه کند پایان را