هست در وصف او به وقت دلیل

نطق تشبیه و خامشی تعطیل

بهر چشم دوستان، یزدان فرد

شش جهت را مظهر آیات کرد

تعین نقطهٔ وهمی است برعین

چو عینت گشت صافی عین شد غین

عشق حق و سر شاهد بازیش

بود مایهٔ جمله پرده سازیش

چو آدم را فرستادیم بیرون

جمال خویش بر صحرا نهادیم

آنجا که آفتاب بتابد ز اوج عز

سرگشتگی است مصلح ذره در هوا

وَانیِّ وَاِنْکُنْتُ ابْنَ آدَمَ صُوْرَةً

وَلیِ فِیْهِ مَعْنَی شاهِدٍ بِأُبُوَّتیِ

چیست آدم را که در فرزند نیست

در شکر چه بود که اندر قند نیست

جمال ما ببین کاین راز پنهان

اگر چشمت بود، پیدا نهادیم

کفر ودین هر دو در رهش پویان

وَحْدَهُ لاشَرِیکَ لَه گویان

زما تا حضرتش نه فصل ونه بین

ولی مهجور ازو هم علم و هم عین

هر زبانی را زبان دانی سزاست

رو زبان دان گوی گرشه ور گداست

هرکه خواهد هم نشینی با خدا

گونشین اندر حضور اولیا

گر هزارانند یک تن بیش نیست

جز خیالات عدد اندیش نیست

آنچه در آفاق و انفس محتوی است

جمله در انسان کامل منطوی است

چون خلیل آمد خیال یار من

صورتش بت معنی آن بت شکن

در اندرون من خسته دل ندانم چیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

مهدی و هادی وی است ای راه جو

هم نهان و هم نشسته پیش رو

نام یکی اگر یکی صد نهی ای عزیز من

صد نشود حقیقتش یک بود و به نام صد

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است