چو رام از خدمت آن نیکنامان

به طرف جوی شد سرو خرامان

به جای ی کش سهیل او را نشان داد

در آن گلشن زمین زد گام خون باد

کنار آب جاری خال خالی

[...]

چو لچمن رفت، راون وقت آن یافت

که گرگ کهنه، بره بی شبان یافت

به کام اژدها بی رنج شد گنج

مرا زان اژدها بر گنج صد رنج

به ص حرای خُتَن شد بعد بس دیر

[...]