شکار آورد روزی آن ظفرکیش

گوزن و آهوان را از عدد بیش

به سیتا داد کاین صید فراوان

بکن قسمت برین صحرا نشینان

چو بخشی ح ص ه های مرد و زن را

[...]

هنون رخصت شد و کرده زمین بوس

صنم را گفت کای خورشید ناموس

به پای همت از جا خیز و بخرام

که بنشانم در آغوشش دلارام

به عزم وصل بر پشتم بنه پا

[...]

چو سیتا بر هلاک خود برآشفت

تسلّی را به گوشش ترجتا گفت

همانا اندرجت گرفیل زور است

چو در خورشید حیران موش کور است

بر آن کس ذره خود کی دست یابد

[...]