چو در هم بافت آن دو موی چون شست

ز زفتی در نمیآمد بدو دست

چو گلرخ آن بدید از جای برجست

رگ شریان او بگرفت بر دست

کُله بر ماه مشکین طوق بشکست

قبا در سر و سیم اندام پیوست

کنیزک چون سخن بشنود برجست

بر گل رفت چون بادی و بنشست

بیا تا خوش بهم باشیم پیوست

بزیر گل گهی خفته گهی مست

بدل گفتا چنین زیبا که او هست

دل دختر ز زیبایی فرو بست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

میان خار مژگان بیتو بنشست

تو درّی یا پری ای حور سرمست

که میجوید ترا در آب پیوست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

همه بر روی من دارد زخون دست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

بزیر پرده بی روی تو بنشست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

میان کفّهٔ خون بیتو بنشست

ازان در جامهٔ ماتم میان بست

که بی رویت برو عالم سیاهست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

چو نیلوفر میان آب بنشست

ز دستم تا برفت آن موی چون شست

چو موی مژّه برهم میزنم دست

چو موی افتادهام بر روی پیوست

که می ندهد مرا مویی ز تو دست

وفاناید سر مویی ز سر مست

نیاید موی بیرون از کف دست

چو موی تو به پا افتاده‌ام پست

سر مویی سزد گر بر نهی دست

چو موی تو دلم را نیست در دست

بمویی مینگردد این دل مست

چو مویم بی رخت افتاده در شست

بمانده همچو مویی درهم و پست

درامیدت تنم چون موی پیوست

سر مویی فرو نگذارد از دست