ز خود یکبارگی دستم فرو بست

اگر دستم نگیری رفتم از دست

درامد مرد و سنگ سخت بردست

نگار سنگدل را بند بشکست

چو گلرخ آن بدید از جای برجست

رگ شریان او بگرفت بر دست

کُله بر ماه مشکین طوق بشکست

قبا در سر و سیم اندام پیوست

چو در هم بافت آن دو موی چون شست

ز زفتی در نمیآمد بدو دست

کنیزک چون سخن بشنود برجست

بر گل رفت چون بادی و بنشست

بیا تا خوش بهم باشیم پیوست

بزیر گل گهی خفته گهی مست

بدل گفتا چنین زیبا که او هست

دل دختر ز زیبایی فرو بست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

بزیر پرده بی روی تو بنشست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

میان کفّهٔ خون بیتو بنشست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

میان خار مژگان بیتو بنشست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

چو نیلوفر میان آب بنشست

تو درّی یا پری ای حور سرمست

که میجوید ترا در آب پیوست

عفی اللّه مردم چشمم که پیوست

همه بر روی من دارد زخون دست

ازان در جامهٔ ماتم میان بست

که بی رویت برو عالم سیاهست

چو موی تو به پا افتاده‌ام پست

سر مویی سزد گر بر نهی دست

چو موی تو دلم را نیست در دست

بمویی مینگردد این دل مست

ز دستم تا برفت آن موی چون شست

چو موی مژّه برهم میزنم دست

چو مویم بی رخت افتاده در شست

بمانده همچو مویی درهم و پست

چو موی افتادهام بر روی پیوست

که می ندهد مرا مویی ز تو دست