بدینسان بود خسرو قرب یک ماه

که تا پیکی درآمد ناگه از راه

به وقت او نبود افزون از او شاه

جهان افروخت بر گردون ازو ماه

گرفتم نفس زد بر جان من راه

چرا ماند به قیصر روی آن ماه

چو هرمز شد ز گفت شاه آگاه

تعجب کرد زان پرسیدن شاه

زبان بگشاد همچون سوسنی شاه

که استاد منجّم گفت آنگاه

بدین شادی به هم شهزاده و شاه

طرب کردند و می خوردند ی کماه

کسی را جست خسرو شاه از راه

خبر پرسید از خوزان و از شاه

ز خون چشم آن شهزاده و شاه

روان شد خون ز هر چشمی به یک راه

رسن در پای چنگ افتاده ناگاه

رسن با چنبر دف گشته همراه

چو خسروشاه را در روم شش ماه

مقام افتاد بگرفتش دل از شاه

ز بس کز انتظار رویت ای ماه

نهادم گوش بر در،‌چشم بر راه

تو هستی همچو موری لنگ در چاه

کجا یابی بطاوس فلک راه

چو بسیاری براند القصّه ناگاه

شبانگاهی، شکاری گم شد از شاه

زبان بگشاد دختر گفت ای ماه

مرا هست او پدر من دخت او شاه

به شه گفت ای زده بر جان من راه

تو باری هستی از جان من آگاه

عرق بر روی چون مه‌پارهٔ شاه

چو پروین بود بر رخسارهٔ ماه

فرو ماندم ز بی‌آبی درین راه

که من صد ساله غم دیدم درین ماه

ز بهر نقش گل ما هر دو را شاه

بسی زر داد و پس سر داد در راه

چو آن هندوی شب برخاست از راه

فلک آن زنگیان را کرد در چاه

زبان پر آفرین بگشاد بر شاه

که از تو دور بادا چشم بدخواه