دید اول دید آخر جمله خود

او خدا بود و خدا او در احد

کل یکی بینی تو محو اندر احد

اندر آنجانیست اعداد عدد

ناگهان از دست من افتاده شد

گوییا در دست من هرگز نبد

در درون بحر جان غوطه زند

راه دریا بی هراسی بسپرد

گفت ای عاقل مرا زین رمز خود

هست اسرار نهان دور از خرد

جملگی یکی شود چه نیک و بد

این سخن دریاب دورست از خرد

هرچه بینی نیک بین چه نیک و بد

نیک و بد چه از عیان چه از خرد

چند اندیشی خیال نیک و بد

خود همی دانی تو خود را پرخرد

هرچه دیدی در زمانه نیک و بد

آن تویی لیکن تو دوری از خرد

گاه صورت گاه حیوان گاه خود

ساختی او صورتی از نیک و بد

روشن آنگه می‌شود کاو بشکند

زین همه گشتن از آنجا وارهد

چون کند یک شیشه آنگه بشکند

آنگهی بازش به پرده در برد

شیشه‌های بی تفاوت آورد

ور بخواهد او به کلی بشکند

باز میجویم همی استاد خود

تا مگر او را به بینم تا ابد

این که من کردم که کردست او بخود

دور افتادم دریغا از خرد

عاقبت هم بوی از آنجا در رسد

عاقبت حال مرا هم بنگرد

هیچکس از راه او آگه نبد

عاقبت بر باد داد او جان خود

راه خود آسان کنم در نزد خود

کز تو نیکی دیدهام از خویش بد

زود آئینه برآور پیش خود

اندرو بنگر زمانی بی خرد

گر ترا توفیق در کار افکند

راه این پرده تمامت بر درد