صورتی مانندهٔ خورشید و ماه

آدم اندر وی همی کردی نگاه

بود سیصد سال آدم در گناه

ربّنا میزد میان خاک راه

باز بعضی در عجایبهای راه

باز استادند در جنب گناه

آنکه او شایسته آید پیش شاه

کی تواند کرد در غیری نگاه

قافله رفتند و تو در خوابگاه

کی تواند کرد،‌مرد خفته راه

قافله رفتند و ما این جایگاه

درنگر تا چند در پیش است راه

ناگهان این کر بخفت اینجایگاه

خواب او را در ربود و شد ز راه

من به‌سوی آسمان کردم نگاه

گفتم ای دانا مرا بنمای راه

در رسیدم در زمان این جایگاه

دیدم این بیچاره خوش خفته به‌راه

همچو من او بازماند این جایگاه

همچو او من بازپس ماندم به‌راه

داد ما زین هر دو ظالم تو بخواه

زانکه ما را آمدی تو خضر راه

چون کنم ای دل ز مکر دامگاه

چون کنم چون مر مرا اینست راه

جهد کن تا بر پری زین دامگاه

چون ز دام آئی روی درپیش شاه

نو خطی با عارضی مانند ماه

نزد من بودی ورا بس عزّ و جاه

عاشقم من این زمان از جور شاه

او نمیآرد سوی من سر براه

بانگ زد بر لشکر و خیل و سپاه

تا تمامت روی را آرد براه

از تمامت لشکر و خیل و سپاه

هیچ کس با من نمیکردی نگاه

بر تمامت داده است آنجایگاه

میکنی او را بنادانی تباه

گرنه او بودی نبودی مهر و ماه

راه و شروع مصطفی پشت و پناه

رازدار مصطفی هر جایگاه

بودهٔ پیوسته تو نزدیک شاه