که تا مهمرد را آرد بر شاه

برفت القصه آوردش بشش ماه

سخن بشنو بدان و باش آگاه

که آن وقتی که سوی حرب شد شاه

گرفتم نفس زد بر جان من راه

چرا ماند بقیصر روی آن ماه

بدین شادی بهم شهزاده و شاه

طرب کردند و می خوردند یکماه

چو خسروشاه را در روم ششماه

مقام افتاد بگرفتش دل از شاه

فلان سرّیت برد او را سحرگاه

نمیدانم برین قصّه دگر راه

زبان بگشاد همچون سوسنی شاه

که استاد منجّم گفت آنگاه

رسن در پای چنگ افتاده ناگاه

رسن با چنبر دف گشته همراه

کسی را جست خسرو شاه از راه

خبر پرسید از خوزان و از شاه

بدینسان بود خسرو قرب یکماه

که تا پیکی درآمد ناگه از راه

تو هستی همچو موری لنگ در چاه

کجا یابی بطاوس فلک راه

ز بس کز انتظار رویت ای ماه

نهادم گوش بر در،‌چشم بر راه

عرق بر روی چون مهپارهٔ شاه

چو پروین بود بر رخسارهٔ ماه

چو بسیاری براند القصّه ناگاه

شبانگاهی، شکاری گم شد از شاه

فرو ماندم ز بی آبی درین راه

که من صد ساله غم دیدم درین ماه

چو آن هندوی شب برخاست از راه

فلک آن زنگیان را کرد در چاه

زبان بگشاد دختر گفت ای ماه

مرا هست او پدر من دخت او، شاه

ز بی قوتی و از بی قوّتی شاه

بخواب آورد سر راه بر سر راه

ز بهر نقش گل ما هر دو را شاه

بسی زر داد و پس سر داد در راه

روان شد، تا فرود آمد بدرگاه

سرایی چون بهشتی دید پرماه