بر لب، خط فستقیش، پیوسته بماند

و آن پسته دهان با جگری خسته بماند

ازتنگی پسته مغز را گنج نبود

از پوست بجست و بر در بسته بماند

ای مورچهٔ خط! بدمیدی آخر

برگرد مهش خط کشیدی آخر

گویند که در مه نرسد هرگز مور

ای مور! به ماه چون رسیدی آخر

بی برگ گلش جامه قبا خواهم کرد

باری بنپرسی که چرا خواهم کرد

آمد خط او و ورق گل بگرفت

یعنی که من این ورق فرا خواهم کرد

گفتم: دل من ببردی ای جادو وش!

گفتا: چکنم تو دل ندادی خوش خوش

گفتم: رخت آتش است و خطّت دودست

گفتا که تو دود دیدهای از آتش

گفتم: ز خط تو بوی خون می‌آید

وز خطّ تو عقل در جنون می‌آید

گفتا که خط از برای زر می‌آرم

گفتم که زر از سنگ برون می‌آید

گه در خط دلبران شیرین نگرم

گه در خد و خال و زلفِ مشیکن نگرم

از بس که رخِ سیم بران میبینم

حیرت شدهام تا به کدامین نگرم

زین خط که لعل تو کنون می‌آرد

دل خود که بود که جان جنون می‌آرد

سبزی خط تو سرخ‌رویی من است

کان سبزه مرا خطّ به خون می‌آرد

از تیرِ غمت بسی جگر دوخته‌ای

بر مشک خطت بسی جگر سوخته‌ای

مگذار که خطّ تو ز دستم بشود

چون دست مرا بدان خط آموخته‌ای

گفتی: «خطم از لبم جدا خواهد شد

وین وعده که میدهم وفا خواهد شد»

طوطی لبت به شکّر و آب حیاة

منقار فرو برده کجا خواهد شد

ای زلفِ تو دامن قمر بگرفته

ماه تو به مشک سر به سر بگرفته

طوطی خط فستقیت بر عناب

حلقه زده و گردِ شکر بگرفته

یا رب چه خط است این که درآوردی تو

تادست به بیداد برآوردی تو

دی خطّ به خون من همی آوردی

و امروز خطی پر شکر آوردی تو

تا خط تو پشت بر قمر آوردست

عقل از دل من روی به درآوردست

طوطی خط زمردینت بر لعل

خطّی است که بر تنگ شکر آوردست

چون خط تو باعث گنه خواهد شد

هر روز هزار دل ز ره خواهد شد

زین شیوه که خط تو محقق افتاد

دیوان من از خطت سیه خواهد شد

اندیشهٔ ابروی تو پیوسته مراست

وز حلقهٔ زلفت دل بشکسته مراست

چون خط تو رسته است و دهانت بسته

عشقی است که بر رسته و بر بسته مراست

از پستهٔ تو سبزهٔ خط بر رسته است

یا مغز ز پستهٔ تو بیرون جسته است

بررسته دگر باشد و بربسته دگر

این طرفه که بررستهٔ تو بربسته است

تا خط تو بر خون جگر میخوانم

گوئی که غم دلم زبر میخوانم

از من ببری دلی چو خط آوردی

زیرا که من از خط تو بر میخوانم

آن پسته میان مغز چون افتادست

یا آن خط فستقی کنون افتادست

یا مغز دران پسته نمیگنجیدست

وز تنگی جایگه برون افتادست

دوش آمد و گفت: «آمده‌ام حور سرشت

تاختم کنم ملکت حوران بهشت»

گفتم: «به خطی سرخ بر آن زیر نویس»

رویش به خطی سبز در آن زیر نوشت

از خجلت خط، رخت اگر پر عرق است

بر جملهٔ خوبان جهانت سبق است

گر از ورق گلت خطی پیدا شد

خط را ورقی باید و خط بر ورق است

از عشقِ خط تو سرنگون میگردم

وز خال تو در میان خون میگردم

تا روی نمود نقطهٔ خال توام

چون پرگاری به سر برون میگردم