تا هیچ پراکنده توانی بودن

حقّا که اگر بنده توانی بودن

از یک یک چیز میبباید مردن

تا بوک بدو زنده توانی بودن

تا تفرقه میبود به هر سوی از تو

بیزار بود فقر به صد روی از تو

تا بر جای است یک سر موی از تو

کفرست حدیث این سرِ کوی از تو

ای مانده ز خویش در بلایی که مپرس

هرگز نرسیدهای به جایی که مپرس

از هر چه بدان زنده دلی پاک بمیر

تا زنده شوی به کبریایی که مپرس

نه جان صفت رضای او میگیرد

نه دل طلب وفای او میگیرد

هرچیز که آن در دل تو جای گرفت

میدان به یقین که جای او میگیرد

چون نیست کسی را سر مویی غم تو

جز تو که کند در دو جهان ماتم تو

ای مانده ز راه! یک دم آگاه نهای

تا فوت چه میشود ز تو هر دم تو

شد از تو جهان بیرخ آن ماه سیاه

گو شو که جهان سیاه گردد بیماه

او را تو برای خویشتن میطلبی

پس عاشق خویش بودهیی چندین گاه

بس رنج و بلا کاین دل آغشته کشید

کو رخت به گور پاک ناکشته کشید

زیرا که برای سوزنی عیسی پاک

هر روز بسی دریغ در رشته کشید

هر چند که بیرون و درون خواهی دید

مشتی رگ و استخوان و خون خواهی دید

هر روز،‌هزار پرده بر خویش تنی

با این همه پرده، راه چون خواهی دید

گر جان تو در پردهٔ دین خواهد بود

با دوست بهم پردهنشین خواهد بود

وان دم که نه در حضور او خواهی زد

فردا همه داغ آتشین خواهد بود

او را خواهی از زن و فرزند ببر

مردانه همی ز خویش و پیوند ببر

چون هرچه که هست، بند راهست ترا

با بند چگونه میروی،‌بند ببر

گر میخواهی که باشدت خوش آنجا

از تفرقه پاک رخت جان کش آنجا

سر تا پای تو غرق آتش آنجا

بهتر بودت که دل مشوش آنجا

با عشق، وجود خود برانداخته به

با سوختگی چو شمع درساخته به

زان پیش که در ششدره افتی، خود را،

در باز، که هرچه هست درباخته به

دیوانه اگر مقید زنجیرست

سر تا سر کار او همه تقصیرست

تا شیوهٔ تو تصرّف و تدبیرست

یک یک چیزت که هست دامنگیرست

تا چند ترا ز پرده بیش آوردن

در هر نفسی تفرقه پیش آوردن

دانی که عذاب سختتر چیست ترا

تنها بودن روی به خویش آوردن

پیوستن تو به یک به یک بسیاریست

بگسل که قبول خلق مشکل کاریست

میدان به یقین که در میان جانت

هرجا که خوش آمدی بود زناریست

آن را که بخود بر سر یک موی سر است

مجهولی او مفرّحی معتبر است

کم شو تو که تا ماندهای یک سر موی

پیری طلبیدنت خطر در خطر است

شایستهٔ آن کمال مینتوان شد

مستطمع هر محال مینتوان شد

گر هر دو جهان کرامت ما گیرد

گو گیر که در جوال مینتوان شد

هر لحظه هزار مشکلم پیوسته است

هیچ است ز هرچه حاصلم پیوسته است

میباز برد مرا ز یک یک پیوند

این درد که در جان و دلم پیوسته است

نابرده می عشق، قرارت ای دل

چندین چه گرفتهست خمارت ای دل

گر میخواهی که جانت در پرده شود

پیوند بریدن است کارت ای دل

بگذر ز خیال آن و این، کار اینست

بگشا نظر جمال بین، کار اینست

گر جیم جمال یافت در جهان تو جای

در میم مراقبت نشین، کار اینست