آنها که در این پرده سرایند پدید

از پرده برون همی نمایند پدید

چون پرده براوفتد دران دریا خلق

غرقه نه چنان شوند کایند پدید

هرچیز که آن برای ما خواهد بود

آن چیز یقین بلای ما خواهد بود

چون تفرقه در بقای ما خواهد بود

جمعیت ما فنای ما خواهد بود

تا هستی تو نصیب میخواهد جست

دل روی به خونِ دیده میخواهد شست

تا یک سرِ موی از تو میخواهد ماند

زان یک سرِ موی، کوه میخواهد رست

تا نفس کم و کاست نخواهد آمد

یار تو به درخواست نخواهد آمد

آن میباید که تو نباشی اصلاً

کاین کار به تو راست نخواهد آمد

آن را که درین دایره جانی عجب است

در نقطهٔ فقر بینشانی عجب است

هستی تو ظلمت آشیانی عجب است

وآنجا که تو نیستی جهانی عجب است

هرگه که بدان بحر محقّق برسی

در حال به گرداب اناالحق برسی

گر در همه میروی قدم محکم دار

تا گر همهای به هیچ مطلق برسی

گر اول کار، آتش افزون گردد

خاکستر بین که آخرش چون گردد

اوّل تن تو چو دل شود غرّه مباش

کاخر بینی کان همه دل خون گردد

فانی شده، تا بود، مشوّش نشود

باقی به وجود جز در آتش نرود

چون اصلِ وجودِ کلِّ عالم عدم است

هرکو به وجود خوش شود خوش نبود

عاشق ز کسی نکاهد و نفزاید

لب بندد و راز پیش کس نگشاید

چون کامل شد بترسد از غیرت دوست

هرگز خود را به خویشتن ننماید

چندین امل تو ای دل غافل چیست

چون رفتنییی درین سرا منزل چیست

چون عاقبت کار همه گم شدن است

آخر ز پدید آمدنت حاصل چیست

تا کی گردی ای دل غمناک به خون

از هستی خویش پاک شو پاک کنون

سی سال ز خویش خاک میکردی باز

دردا که نکردهای سر از خاک برون

ای دل همگی خویش در جانان باز

هر چیز که آن خوشترت آید آن باز

در شش در عشق چون زنان حیله مجوی

مردانه درا و همچو مردان، جان باز

هم راه تن و هم ره جان او گیرد

هر ذره که هست در میان او گیرد

از خویش چو در هستی او گم گردی

پیش نظرت همه جهان او گیرد

گر در هیچی مایهٔ شادی و بقاست

ور در همهای قاعدهٔ درد و بلاست

تا در همهای در همه بودن ز هواست

بگذر ز همه و هیچ میندیش که لاست

دلشاد مشو ز وصل اگر در طربی

دل تنگ مکن ز هجر اگر در تعبی

از شادی وصل و غم هجران بگذر

با هیچ بساز اگر همه میطلبی

مرد آن باشد که هر نفس پاکتر است

در باختن وجود بیباکتر است

مردی که درین طریق چالاکتر است

هرچند که پاکتر شود خاکتر است

آن بهٔ که زخود کرانه بینی خود را

تا محرم این ستانه بینی خود را

گر هر دو جهان به طبع تو خاک شوند

کفرست که در میانه بینی خود را

گر مرد رهی ز ننگ خود پاک بباش

بی هستی خویش چست و چالاک بباش

گر میخواهی که مرده خاکی نشوی

جهدی بکن و به زندگی خاک بباش

تا چند به خود درنگری چندینی

در هستی خود رنج بری چندینی

یک ذرّه چو وادید نخواهی آمد

خود را چه دهی جلوهگری چندینی

آن بهٔ که زعقل خود جنون یابی باز

ور دل طلبی میان خون یابی باز

تا یک سر سوزن از تو باقیست هنوز

سر رشتهٔ این حدیث چون یابی باز