ماییم که نیست غیر ما، اینْت کمال!

مشغول جمال خویشتن، اینْت جمال!

میپنداری ما به تو اندر نگریم

خود کی بینیم غیر خود، اینْت محال!

چون ما به وجود خود هویدا باشیم

چون ما به وجود خود هویدا باشیم

تو هیچ نهیی ولیک میپنداری

تو هیچ نهیی ولیک میپنداری

ما را باشی بهْ که هوا را باشی

وین خلقِ ضعیفِ مبتلا را باشی

از بیخبری تو خویش رایی جمله

ما جمله ترا اگر تو ما را باشی

عمرت که میان جان و تن گرداند

یا قطرهٔ تو دُرِّ عدن گرداند

پیوسته تو میگریزی و حضرتِ ما

خواهد که تو را چو خویشتن گرداند

با خویش همیشه عشقِ خود میبازیم

وز خویشتن و جمالِ خود مینازیم

از خویش چو هیچ کس دگر نیست پدید

یک لحظه به هیچ کس نمیپردازیم

از عالمِ بیچون به سکون باید شد

خود را سوی خویش رهنمون باید شد

یک ذرّه اگر باشد و ما آن دانیم

یک لحظه ز خود بدان برون باید شد

ماییم که جز درگهِ ما درگه نیست

گرچه همه ماییم کسی آگه نیست

از خود تو به صد هزار فرسنگی دور

وز هستی ما، تا به تو، مویی ره نیست

ای آن که بلی گوی الست از مایی

در هر دو جهان بلند و پست از مایی

بندیش که ما ترا چو ماییم همه

به زانکه تو خویش را، چو هست از مایی

آن چیز کزو عالم و آدم بینم

در هجده هزار عالم آن کم بینم

میپنداری که تو تویی نی تو تویی

برخیز ز راه تات محرم بینم

ماییم که با ما نبود هیچ روا

چون هیچ نباشد نبود هیچ سزا

تو هیچ مباش تا نباشد هیچت

چون هیچ نباشی نبود هیچ ترا

با اینهمه اختلاف و تمییز که هست

ماییم همه جز همه آن نیز که هست

اسرارِ وجود ماست هرچیز که بود

اطوارِ شهود ماست هرچیز که هست

بس سرکش را کز سر مویی کُشتم

و آلوده نشد به خونِ کس انگشتم

وین کار عجب نگر که با جملهٔ خلق

رویارویم نشسته پُشتاپُشتم

گر هست دلی، ز عشق، دیوانه به است

چه عشق کدام عشق افسانه به است

روزی دو ز خانه رخت بردیم برون

با خانه شدیم زانکه هم خانه به است