چون به کف گیری ز بهر امتحان آیینه را

می‌کند نور رخت در جسم جان آیینه را

دست دل کوته و دامان وصال تو بلند

کی در این راه به جایی رسد اندیشه ما

می‌توان ادراک کردن صورت احوال خویش

چشم اگر بینا کنی عالم تمام آیینه است

بلبل گلشن تصویر در و دیوارم

روز ویرانی من موسم پرواز من است

جلدی است روزگار سراسر حدیث غم

بر هر ورق که می‌نگرم مدعا یکی است

گیرم ز تو بینایی و گردم به تو حیران

القصه به غیر از تو کسی در نظرم نیست

گویی که در آغوش نسیم است غبارم

پوشید نظر هرکه نگاهش به من افتاد

به دل‌نشینی داغ تو برگ عیشی نیست

همین گل است که تا حشر رنگ و بو دارد

تو را دادند چشم و دست و پا هر یک دو، الّا دل

که چون لیلی است یک محمل تو را باید یکی باشد

مزن به سنگ جفا شیشه دل ما را

از آن بترس که چون بشکند صدا نکند

به حیرتم که چسان وادی‌ای است راه فنا

که هرکه رفت دگر روی بر قفا نکند

تعمیر ماست خانه خرابی اگر کسی

ما را خراب می‌کند آباد می‌کند

ایمنی قصاب ما را بیشتر ز افتادگی است

بر تن ما خاکساری کار جوشن می‌کند

ای شعله لاف پاکی دامن چه می‌زنی

پروانه‌ات همیشه در آغوش می‌کشد

بی‌تابی دل ساخت مرا چون کف خاکی

ویران شود آنجا که بود زلزله بسیار

ز دانایی شنیدم گنج در ویرانه می‌باشد

بنای خانه دل هر قدر ویران شود بهتر

ره خلق دادی به خود جاده باش

به این وادی افتادی افتاده باش

عین بینایی است چشم از عیب مردم دوختن

پرده‌پوشی کن که در این پیرهن بی‌جاست چاک