چنان با غم عشق خو کرد دل

که گویی که عشق است خود جان ما

در غم جانان به ترک جان بگوی

زان که جان اینجا و بال دیگر است

ای آنکه کمان تست پنجاه منی

پنجاه بسی گیر و دو چندان باقی ست

انام افضل ایّام و افتخار انام

تو را که گفت که گل ترک گیر و بر خار افت

نام آن کس که از او زهره من می‌تابد

آفتابی‌ست که از برج اسد می‌تابد

تا چند سوز عشقش پنهان کنم به حیله

هم عاقبت ز جایی، این سوز سر برآرد

شیراز از تعدّی قاضی خراب شد

این مور بین که ملک سلیمان خراب کرد

نشیند وقتها با من به مَی خوردن، ولی چندان

که توبه بشکنم، چون توبه ام بشکست برخیزد

صد را ز همه صدر افاضل بستان

پس فاضل خوان هر آنچه باقی ماند

حقّا که عجب بی سر و پای است فلان

کاو بر سر و پای خویش جل می پوشد

گنگ کور ار دو دیده بگشاید

ماه نو را به خلق بنماید

حافظ ما به عقل و خوش‌خوانی

ثانی انتر است و صوت حمار

ای خواجه خطیر مغز خر خوردی تو

کآویختی از گردن مرغی سرِخر

شیر بی‌زور و میر بی‌لشکر

یوسف بدلقا علی جعفر

گفتم که چو دریاست گهرپرور میر

شک نیست که دریاست ولی خس پرور

بر رخ حور نظر غایتِ کوته نظری ست

ناظری را که تو باشی به قیامت منظور

سحر کردی مگر تو خواجه بشیر

کز سر بز روانه کردی شیر

یک خنده فدای عالمی کن

بنیاد غم از جهان برانداز

به قصد خون من آن غمزه مست

همیشه نوک مژگان می‌کند تیز

زان دوایی که نیست انجامش

سر علّت ببر که شد نامش